Yapmayacağım hiçbir şey yok
Gözlerinin içine bakmak için
Ve karşılık verdiğini görmek için
Aşk dedikleri gibi her şeyi yenebilir mi?
Dikkat bu hikayedeki hastalıkların hiçbiri bilimsel belirtiler değildir.
Eun Mi kötü bir kabustan sıçyarak kalkmısti üstünde kurtlar ya da solucanlar geziyor mu diye kontrol etmisti . Daha sonra kafasını kaldırınca Chaerim'in ona sorgulayıcı bakışlarını gördü. "Gece ne oldu bayılmışsın Jongin seni buraya getirdi.Bu kadar sarhoş olup seni yalnız bırakmamalıydım üzgünüm" Genç kız dün aksam olanları az da olsa hatırladı. "Ah önemli değil sadece biraz halsizdim yol yordu sanırım." Chaerim devam eden şüpheli bakışlarını çekti ve çadırın fermuarını açarak güneş ışığına izin verdi.İki kız dışarı çıkınca Eun Mi'nin gözü herkesin toplandığı ama karşısında kimsenin oturmadığı banklarda Jongin'e ilişti.Gözlerini yere dikmiş öylece bakıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eun Mi karşısına oturduğunda genç adam bakışlarını kıza çevirdi.Eun Mi endişeli bir şekilde ona baktı.Öne doğru eğildi.
"Jongin iyi misin?"
Jongin kafasını masaya koydu cevap verdiğinde sesi boğuk çıktı.
"İyiyim yemeğini ye birazdan yola çıkacakmışız."
Kafasını olumlu anlamda salladı yemek istemiyordu.Ama Jongin'in sinirli olduğunu düşünüp bir kaç bir şey atıştırdı.Eun Mi dayanamayıp Jongin'in rahatlaması için saçlarıyla oynamaya başladı. Jongin ise hareketlerini bir anda durdu şaşkınlığını böyle dile getiriyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkes işini bitirip toparlandığında Eun Mi,Jongin'in bomboş bir şekilde eşyalarını toplayıp otobüse bindiğini gördü.Onu izlerken yanına geldi.Kız başka bir yerde oturacağını düşünürken Jongin beklenmedik bir şekilde Eun Mi'nin yanına oturup kafasını omzuna koyduğunda ilk şokunu yaşamıştı.Daha sonra yaşadığı şok ise Jongin'in gözyaşlarının omzuna akıyor olmasıydı.
"Jongin sen..."içeri geçen kalabalıktan yararlanan Jongin cevap verdi.
Duyduğu cevapla Eun Mi donmuştu bir anda yaşadıkları aklına geldi.Yaşadığı şok,üzüntü rüzgarı o anda yüzüne çarptı.
"Annem...Ölmüş" Eun Mi konuşamadı. Jongin sırf diğer insanlar yüzünden annesinden uzaklaştırılmış kaç zamandır annesini telefon dışında görememişti.Babası ve abisi olacak insanlar genç adama annesini göstermemişlerdi sırf bu hastalık yüzünden diye düşündü.
"Babam cenazeye gelmemi istemedi.Mi bu acıya nasıl dayandığını bana da öğretirmisin ? Çünkü ben şu an dayanamıyorum..."
Eun Mi,omzunda ağlayan gencin saçlarıyla oynadı.Ona nasıl yardım edeceğini bilmiyordu ama kendine söz verdi Jongin'in yanında olacaktı.
"Mi bugün benle kalırmısın?" Eun Mi bir anda şaşırsada yanlış bir şey düşünmeden kafasını olumlu anlamda salladı.
"Teşekkür ederim Mi...Teşekkür ederim"
Eun Mi,Jonginle okuldan onun evine doğru yürürken gözü Jongin'in üstündeydi.Eve girdiklerindeyse ikiside bir şey yemedi.Eun Mi yalnız başında koltukta otururken Jongin yatağında uzanıyordu.Genç kız dayanamayarak kalkıp Jongin'in yanına gitti.Jongin gözlerini kapatmış yan bir şekilde yatıyordu.Eun Mi saçlarıyle oynarken Jongin'in hıçkırmasıyla hala uyanık olduğunu farketti.Jongin eliyle yanını patpatladığında Eun Mi çekingen bir tavırla yanına uzandı.Şu anda bir nekrofil hastasının yanında yatıyordu.Ne olursa olsun o da insan ve şuan acı çekiyor diye düşündü genç kız.
Jongin kıza biraz daha yaklaşıp sarıldı ve yüzünü kızın boynuna yasladı.Kız ise hiçbirşey düşünmeden kollarını boynunda ağlayan adama sardı ve saçlarıyla oynayarak sakinleştirmeye çalıştı.
"Hep böyle yanımda ol Mi" kız duyduğu küçük mırıltıya cevap verdi.
"Hep yanında olacağım Jongin hem artık sana inanıyorum yaşadığıma inanıyorum" Genç adam uyumadan önce bunu duyduğuna sevindi ve huzurla kendini uykuya teslim etti.
