Star wars rebels fan-fictie: Oude Vrienden

Hoofdstuk 23

Oke eerst mijn excuses dat ik vorige week niet heb geupdate. :( :( :( :( :( :( maar ik kon niet op mijn pc en als het kon dat moest ik aan mijn engels en geschiedenis huiswerk werken.

ik zeg jullie dat het verhaal op zijn einde komt met 1 rede: ik ben bang als ik verder ga dat het stom word en eerlijk gezegd ben ik niet zo tevreden met dit hoofdstuk maja mijn ideen staan droog en ik wou jullie niet nog langer laten wachten.

hopelijk vinden jullie het nog ca va

laat het weten in comment vanonder

~starloverrebel out

Kanan POV

Maar er klopte iets niet...

Op zijn gezicht stond verwarring. Met geschokte keek hij ogen de ruimte rond, maar leek ons niet te zien. Elke keer dat hij met zijn ogen knipperde veranderde de tint van kleur. De ene keer waren ze elektrisch blauw vol leven en energie. De andere keer donker blauw bijna zwart vol met haat en angst.

Hera liep naar hem toe lopen om hem te kalmeren. Haar moeder instinct die weer naar boven kwam.

Ik wou haar tegenhouden, maar dat was niet nodig. "Laat me met rust!" blafte Ezra naar ons.

Geschokt bleef Hera staan. "Ezra?" smeekte ze.

"Sss..." zei hij paniekerig.

We keken elkaar aan met een bezorgde blik. Er was iets goed mis.

"Ja ja." Schudde Ezra met zijn hoofd.

"Hey knul we zeiden niks." Zei Zeb.

"Dat kan ik toch niet doen!" schreeuwde hij geschokt.

"Tegen wie praat hij?" vroeg Sabine.

Ezra begon te lachen. Het was een wrede lach. "Slacht ze af! Dood ze!"

Ja er was echt absoluut iets mis.

Toen keek hij weer verdrietig. "Nee nee nee. Ga weg."

"Stop!" schreeuwde hij.

"Weet je ik denk dat ik weet wat er is." Zei Maia plots.

"Wat dan?" vroeg ik.

Ze liep naar voren zonder me te antwoorden en ging naast Ezra staan. Haar mond plaatste ze naast zijn oor en ze fluisterde iets tegen hem.

Ezra kantelde zijn hoofd en begon te knikken. "Mmm.. ja ja dat is waar." Zijn stem klonk voor het eerst kalm.

Met een ruwe draai van zijn gezicht schreeuwde hij iets naar de tegenovergestelde kant van Maia. "Hou nu eens op over hen te doden! Ik dood niemand."

Maia's lippen bewogen weer. Hij knikte weer en zei weer iets tegen de andere kant. "Zie lightie hier kan dat ook."

Ik snapte er echt niks van.

Maia's lippen bewogen weer. "Dat is misschien een goed" Ezra's ogen vielen weer dicht. "idee."

Ezra was weer in slaap gevallen. "Wat was dat nu allemaal?" vroeg Sabine haar.

"Je kent dat wel zo dat je op elke schouder een geweten hebt staan. Een slechte, een goede." We knikten. "Wel dat was wat er net gebeurde. Als je lange tijd alleen bent op straat ga je soms tegen jezelf beginnen praten. Wel Ezra heeft dat met gewetens. Dus heb ik even voor geweten gespeeld. Vroeger om hem te plagen deden ik en Dai...." Maia's gezicht betrok. "dat ook soms." Jonathan omarmde haar. Het ging nog even duren voordat ze over Dai was, dat kon iedereen duidelijk zien.

Maia herstelde zich weer. "Maar goed we kunnen beter maar eens een frisse neus gaan halen. Het is nu al een tijdje geleden dat ik nog buiten ben geweest zonder een dreigement of lightsaber tegen mijn keel." Ze lachte, maar het was een droevige lach.

Iedereen verliet de med bay en liet Ezra alleen. We hadden allemaal nood aan een frisse neus. Voordat ik de ruimte verliet, wierp ik nog snel een vluchtige blik op Ezra. Hij leek kalm te slapen en ik hoopte dat het ook zo mocht blijven. Ik wist niet of ik nog meer problemen zou aankunnen momenteel net zoals de rest.

Maia POV

De Ghost was geland naast Ezra zijn toren. Waarschijnlijk zodat ze hem meteen hadden kunnen begraven. Het was wel riskant want vanaf hier was je best zichtbaar.

Ik knielde samen met Jonathan neer voor Dai's 'graf'.

De Ghost crew keek naar ons vanaf de ramp van het schip.

Ze wisten waarschijnlijk wel hoe het was om iemand te verliezen. Ik had het gehoord van de Lasats. Order 66 bij de jedi's. De Mandalorians waren een apart volk. En ik denk dat Hera's moederlijkheid vandaar kwam.

Toen mijn moeder stierf was ik gebroken. Eindelijk had ik de stukken weer bijeen geraapt om dan weer te worden gebroken met de dood van mijn vader en Jonathan die verdween. En nu was Dai weg...

De tranen vielen van mijn gezicht op de grond en drongen zich in de omgewoelde aarde waar Dai begraven lag. Dai...

Het liefst zou ik me gewoon willen opkrullen tot een bol en hier op de grond gaan liggen huilen, maar ik moest sterk zijn voor Jonathan. Mijn drie jaar jongere broer was alles wat ik nog had.

En Ezra...

Maar ik wist dat ik hem zou moeten verlaten voor Jonathan. De Inquisiteur gaat ons nu dood willen na wat er gebeurd was in de cel. Kanan had ons uitgelegd dat we hem bijna hadden vermoord dus ja. Hij was nogal wraakbewust, verwachte ik.

"Waarom toch allemaal zo een betrokken gezichten. Alsof er iemand dood is."

Ik draaide me om en zag Ezra op de ramp staan. "O juist. Dat is ook zo." Hij grinnikte.

De Ghost crew keek hem geschokt aan en Jonathan ging beschermend voor me staan. natuurlijk! Hij had Ezra enkel maar aan de duistere kant gekend, niet zoals ik hem had gekend.

"Hoe ben jij vrijgekomen?" vroeg Kanan.

Ezra draaide met zijn ogen. "Ben je soms niet blij dat ik weer terug ben. Home sweet home." Zijn stem was doordrenkt met sarcasme. "En als je het perse wil weten, laten we zeggen dat ik toch oplettend ben was bij jedi-training."

Ik stond op en liep naar de crew toe. Jonathan volgde me.

"Ezra dit ben jij niet." smeekte Hera.

Ezra leek het hilarisch te vinden. "O maar lieve Hera. Dit ben ik altijd geweest. Die knul die jullie kennen was niet mijn echte ik. Vraag haar maar." Hij wees naar me.

Ik boog mijn hoofd. "Het is waar." Zei ik met een brok in mijn keel.

"Herinner nog dat je zelf mocht uitzoeken waarom mijn ouders me hadden gedumpt?" hij spreidde zijn armen uit. "Wel ik denk wel dat je antwoord hebt gevonden."

Ik balde een vuist achter mijn rug en liep naar Ezra toe. "Dus ik krijg toch een mooie welkom knuffel." Hij spreidde zijn armen en ik deed alsof ik hem wou omarmen. In de plaats haalde ik uit met mijn vuist naar zijn gezicht.

Enkel had hij altijd geweldige reflexen gehad. Met zijn hand hield hij mijn vuist tegen. Hij bracht zijn mond naar mijn oren. "Ik heb heus wel iets geleerd uit vroeger. Toen heb je me al vaak genoeg neer geklopt."

Hij liet mijn vuist los en ik strompelde naar achteren en viel. Gelukkig hield Zeb me recht. "Waarschijnlijk willen jullie uitleg en aangezien onze meest vriendelijke Maia zo goed kan uitleggen, mag zij het doen. Ook heb ik er geen zin in."

Hij liep weg van de Ghost. Natuurlijk zou hij nog terugkomen. Ik denk ook dat ik wist waar hij naar toe ging. Hij wou antwoorden om één vraag: hadden zijn ouders hem echt verlaten?

Maar het waren die ogen die me een steek in het hart hadden bezorgd: niet licht of donker. Nee iets tussen in en dat was vroeger niet zo geweest.

Ik voelde de blikken van de Ghost crew en Jonathan op me.

Ik had zo een hekel aan uitleggen.