Jonas. VOLTOOID

25. Vijfentwintig.

Ik zette de kraan aan en vouwde mijn handen tot een kommetje. Ik voelde hoe het heerlijke koude water mijn handen vulde en ik hield alvast mijn adem in zodat ik het water in mijn gezicht kon gooien. Ik was boos op mezelf, boos dat ik niet weet dat ik wil. Boos dat ik geen kansen durf aan te nemen, altijd ik die simpel wil leven maar niemand die begreep waarom. En eerlijk gezegd, snap ik ze. En al deze gedachtes zijn geactiveerd door hem. Jonas.
Ik hield mijn handen vast aan de randen van de wasbak en hield een staarwedstrijdje met mijn reflectie. Het water gleed naar mijn kin, en zo hoorde ik ook hoe de druppels een voor een in het wasbak vallen. Toen ik recht stond en mijn badkamer uit liep zuchtte ik toen ik mijn bed zag. Op zich miste ik het wel, een kamergenootje waar je mee kon beppen tot diep in de nacht. Iemand waaraan je advies kon krijgen over wat je moet doen in dit soort situaties.
Maar ik neem geen risico om nog een psychopaat als kamergenoot te krijgen.
Ik moest even aan Emma denken, ik had haar nummer niet dus ik kon haar niet melden dat ik thuis was. Maar het zou best kunnen dat ze me nu al vergeten is, ze zag er uit als een trouwe feestganger dus wie weet heeft de alcohol een zwart gat achtergelaten.

Ik kroop mijn bed in en greep naar mijn hoofd toen hethevig begon te bonken. Nu ik eenmaal lag wilde ik niet meer opstaan. 'Laat die paracetamolmaar zitten,' mompelde ik tegen mezelf half gapend. Ik sloot mijn ogen en zonkweg in mijn gedachtes die langzamerhand in dromen veranderde.

'Ally..' Ik glimlachte bij het horenvan die stem, zijn stem. Ik wilde hemaanraken, zijn lippen. Zijn armen. Zijn huid. Ik wilde zijn warme adem langsmijn wang voelen strijken.
Ik werd abrupt ontwaken vanwege een hard geluid. Ik open voorzichtig mijn ogenen zie het licht door de opening van mijn gordijn naar binnen schijnen. Depastelblauwe muur reflecteerde het zonlicht op het witte meubilair dat ikbezit. Ik gromde en dook verder onder mijn dekbed.
En dat Jonas maar uit mijn kamer vertrekt.
Ik gooide mijn dekbed van me af en keek hem met grote ogen aan.
'WAT DOE JE HIER?!' Schreeuwde ik luid.
Hij schrok van me en deinsde achteruit. 'Doe rustig!' Suste hij, ik keek hemmet open mond aan.
Moest ik nou rustig doen? 'Zei je dat ik rustig moet doen? Terwijl jij hierineens binnen staat? Terwijl jij hier gister duidelijk was weggereden om Thomaszelf ook weg te brengen?! Hoelang zit je hier al, wat doe je eigenlijküberhaupt hier?!'.
Jonas zei niks en haalde een blouse uit mijn kast en gooide die naar me toe,nogmaals keek ik hem verbaast aan en hij wees naar me. 'Je hebt alleen jeondergoed aan,' Zei hij met een grijns.
'VIESPEUK!' Gilde ik en ik gooide mijn kussen zo hard naar hem toe in de hoopdat hij over zijn eigen voeten zou struikelen.

Jammer. Dromen zijn bedrog. 

    Jonas had keurig netjes de kussen opgevangen en schudde teleurgesteld zijn hoofd.
'Gast, je gooit als een chick.' Zei hij.
'Ik haat je.' Zei ik kortaf en ik wees naar mijn slaapkamerdeur. Hij begreep de hint en liep richting de deur maar keek nog snel over zijn schouder. 'Leugenaar. Je houd van me,'. En hij gooide nog rustig de kussen terug en verliet zo mijn slaapkamer.
Een rilling liep over mijn rug, ik hoopte dat hij een grapje maakte. Waarom maakt hij altijd op het verkeerde moment, de verkeerde woorden. Waarom maakt hij me gek? Ik gooi de blouse op mijn bed en haal mijn badjas van het haakje af die ik gelijk aan trek. En zo liep ik snel Jonas achterna naar de huiskamer.