Nagising akong bingi sa katahimikan ng kwartong kinalalagyan ko.
Unti-unting binuksan ang mga mata. Nagsitigil ang anim na estranghero sa mga ginagawa nila. Napuno ang silid ng pag-aalala.
1: Gising na siya!
2: Are you alright Babe?
Ako: ...
Nakatitig sa'kin sila 1,2,3,4,5 at 6. Di ko sila kilala. Pero marunong akong magbilang kahit papaano. Sinipat ko ang mukha ng bawat isa na para bang ngayon ko lang sila nakita. Aaat totoo nga pala iyon.
Ako: AAAH!
6: *tumalon sa sofa* Tawagin mo 'yung doktor, Alex!
2: Okay okay!
Tumakbo si 2 para tumawag ng doktor.
Ako: Wag na! Okay na ako... Medyo sumakit lang ulo ko.
Tumigil si 2 at lumapit sa akin kasabay ng "awkward" na smile. Sa tingin ko, siya si Alex. Alex. Alex ang pangalan ng humalik sa akin. Siya ang bumuhay sa akin.
Bagay sa mala-anghel niyang mukha ang pangalan niya: Kulay Blue na mga mata, makinis na kutis, malambot na buhok at perfect smile. Nasa langit na ba ako?
Alex: Hi 🙂
Ako: Hello (patorpe)
Alex: Sigowrado ka okay ke lang?
Medyo kakaiba yung accent niya. Pinakaunang weirdong accent na narinig ko simula nung gumising ako.
Ako: Sino ka?
Alex: Thought you'd say that. The doctor said you might have an amnesia. Don't worry, it will only last for a few months, 3 months approximately. Anyway, I'm Alex. I'm---
Ako: Amnesia?... a-aa-ARAAAAY!
Sumakit nanaman ulo ko.
Sa oras na ito, tinawag na nila ang doktor.
Sobrang sakit ng ulo ko! Sinasabunutan ko na yung buhok kong maikli. ARMY CUT?! Mas gugustuhin ko pa yung gupit ni Justin Bieber nung binatilyo siya. SINO YUN?!
Sumakit nanaman nang sobra. AAAAAAH!-----
BINABASA MO ANG
Nagising Ako
Fiksi Umum"Malabo pa ang paningin Pero matalas na ang pandinig May gusto akong sabihin 'Di ko lang maibuka ang bibig Ngunit sa kabila ng lahat ng 'to'y ramdam ko. Ramdam ko ang higpit ng hawak niya sa kanang kamay ko. Ramdam kong inaalay niya sa'kin ang kanya...
