The badboy's rules #Netties2016

40 (XL)

Laura

'Waar is Dave eigenlijk?' hoor ik Vincent na een tijdje vragen. Ik kijk verbaasd op.

Het was me helemaal niet opgevallen dat Dave weg was.

'Hij... ging even naar buiten. Hij moest even een luchtje scheppen. Hij heeft het niet zo op ziekenhuizen', beantwoord Jack de vraag.

'Hoezo niet?' vraag ik me hardop af. Steven en Jack kijken elkaar aan en kijken dan terug.

'We kunnen dat niet zeggen, sorry. Als je het wilt weten, zul je hem dat zelf moeten vragen.' Jack draait zich weer om naar Caitlynn, die zachtjes kreunt. 'Ze wordt weer wakker.'

'Ik ga het vragen aan Dave.' Ik sta op en loop richting de deur. Steven en Jack werpen snel een blik op elkaar.

'Uhm...', begint Jack.

'Dat is misschien geen goed idee.' Ik kijk ze boos aan.

'Wat is er nou aan de hand?! Jullie zeggen dat ik het hem zelf moet vragen en als ik dat wil doen, zeggen jullie dat het geen goed idee is!'

'Laat haar', mompelt Caitlynn. 'En stop alsjeblieft met schreeuwen. Ik heb al hoofdpijn.'

'Sorry, Keet. Ik ga wel naar Dave. En niemand houdt me tegen.' Voordat iemand kan reageren, loop ik de deur al uit.

Ik loop het ziekenhuis uit en zie een gestalte op de trap voor het ziekenhuis zit. Dave.

'Dave?' Hij kijkt om en ik glimlach zwak. 'Mag ik er bij komen zitten?' Dave haalt zijn schouders op en ik stap naar hem toe.

'Gaat het?' Hij haalt weer zijn schouders op. 'Je kunt me alles vertellen, weet je dat?' Weer haalt hij zijn schouders op en ik bijt op mijn lip.

Dit gaat niet goed zo.

'Ik zie dat je ergens mee zit, Dave. Vertel het maar gewoon. Ik kan je helpen.' Hij kijkt weg en ik zucht. 'Dave...'

'Hier kan je me niet mee helpen, Laura!' Ik schrik van zijn uitbarsting. 'Niemand kan me hier mee helpen!'

'Vertel het dan tenminste aan me. Het lucht op om erover te praten, geloof me', probeer ik. Hij zucht diep.

'Wil je het echt weten?' Ik knik wild en hoor hem weer zuchten. 'Goed dan.'

'2 jaar geleden, toen ik 16 was en nog bij mijn ouders in huis woonde, is er iets vreselijks gebeurd... Ik wist dat mijn vader drank en drugs gebruikte en dat hij dan nogal... losse handjes kon krijgen als hij wat op had.' Hij haalt een hand door zijn haren en ik leg mijn hand op zijn bovenarm.

'Laat alles maar gaan. Houd je niet sterk voor me.' Hij knikt langzaam.

'Ik kwam 's avonds terug van een vriend, waar ik even was gaan gamen. Het was rond 11 uur 's avonds toen ik voor ons huis stond en ik allemaal geschreeuw hoorde.' Ik hoor hem slikken en bijt op mijn lip.

Dit moet echt moeilijk voor hem zijn.

'Mijn vader verdacht mijn moeder ervan dat ze vreemd was gegaan, omdat een lamzatte vriend van hem zoiets tegen hem zei. Mijn vader was zelf ook helemaal zat van de drank en had zoals gewoonlijk weer losse handjes gekregen.' Hij haalt even diep adem en haalt weer zijn hand door zijn haren.

'Ik sloop zachtjes het huis binnen, bang dat mijn vader me zou opmerken en ging slaan of schoppen en liep zachtjes de trap op. Nog steeds hoorde ik mijn ouders naar elkaar schreeuwen en toen hoorde ik een gil.' Zijn schouders beginnen te schokken en ik wrijf zachtjes over zijn rug heen.

'Ik rende naar beneden en zag mijn vader met een pistool in zijn handen staan, wat gericht was op mijn moeder. Ik begon te schreeuwen en mijn moeder wilde me proberen gerust te stellen, maar toen trok mijn vader de trekker over en viel mijn moeder achterover op de keukentafel.'

Dave schudt mijn hand van zich af en trekt zijn shirt omhoog. 'Ik rende naar mijn moeder toe om de wond dicht te houden, maar mijn vader schoot ook op mij. Ik schreeuwde en bleef toen roerloos op de grond liggen, in de hoop dat hij dacht dat ik dood was. Dit litteken heb ik van de kogel.' Hij wijst een litteken aan op zijn onderbuik en doet dan zijn shirt weer omlaag.

'Ik hoorde hem naar de voordeur strompelen en even later de voordeur die met een klap dichtsloeg. Het duurde even tot ik opstond en naar mijn moeder strompelde, die bewegingloos op de keukentafel lag, in een plasje bloed. Ik had mijn eigen wond goed dicht weten te drukken en probeerde met de huistelefoon 911 te bellen.' Hij haalt weer even diep adem.

'De deurbel ging en ik strompelde er bang heen, bang dat het mijn vader was. Maar gelukkig waren het de buren, die de schoten hadden gehoord. Vanaf toen weet ik niks meer, behalve dat ik een paar dagen later wakker werd in het ziekenhuis met enorme pijn en dat ik te horen kreeg dat mijn moeder was gestorven die nacht.'

Zijn schouders schokken nu nog erger en ik sla mijn armen stevig om hem heen. Hij begint hartverscheurend te snikken en ik probeer hem te troosten. 'En je vader?' vraag ik nieuwsgierig.

'Die loopt nog steeds vrij rond. Hij was voor de rechter gekomen wegens aanklacht van moord, maar ze hadden te weinig bewijs. Ze geloofden me verdomme niet toen ik zei dat ik mijn moeder neergeschoten zag worden door hem!'

'Is dat de reden waarom je bij Jack in huis woont?' Dave knikt.

'Hij was die vriend waar ik die avond was gaan gamen. Toen hij het hoorde van mijn vader, zei hij dat ik bij hem mocht intrekken. Ik zei meteen ja, want ik wilde nooit meer terugkomen bij mijn oude huis.' Ik knik begrijpend.

'Ja, ik begrijp je precies.' Dave trekt me strak tegen zich aan en drukt zijn gezicht in mijn haren.

'Houd me alsjeblieft vast?' Ik knik en trek hem ook dicht tegen me aan.

'Ik laat je niet zomaar los, Dave. Geloof me, ik zal je nooit loslaten.'