The badboy's rules #Netties2016

39

Jack

'Wat is er, Jack?' vragen Dave en Steven bezorgd als ze mijn gespannen gezicht zien. Ik zucht en ga op het bankje in de wachtkamer zitten.

'Ze gaat weg', mompel ik. Dave en Steven fronsen en gaan naast me zitten.

'Wat bedoel je, Jack?' vraagt Dave verward. Ik leg mijn hoofd in mijn handen.

'Ze gaat verdomme weg! Mijn vader opent een nieuw bedrijf in Los Angeles en heeft Caitlynn's vader een fulltime baan aangeboden.' Ik voel twee handen op mijn schouders en ga weer overeind zitten.

'Het komt wel goed', probeert Steven me op te beuren. 'Haar vader kan haar niet dwingen weg te gaan.'

Ik zucht diep. 'Dat kan hij wel. Ze is zijn kind.' Ik haal een hand door mijn haren heen en kreun. 'Fuck! Net als ik de liefde van mijn leven heb gevonden, gaat ze weg!'

'Jack, rustig. Ze is toch 19? Ze kan haar eigen keuzes maken, ook al is ze niet volwassen.' Dave kijkt me strak aan. 'En ik weet zeker dat ze voor jou zal kiezen. Ze houdt van je, Jack.' Ik knik langzaam.

'Ze houdt van me. En ik van haar.' Ik wacht tot de jongens beginnen te lachen, maar dat doen ze niet. 'Waarom lachen jullie niet?'

Ze kijken me vragend aan. 'Waarom wel?' vraagt Steven verward. Ik haal mijn schouders op.

'Ik had verwacht dat jullie me zouden uitlachen, omdat we nou eenmaal de badboys zijn.' Nu beginnen de jongens wel te lachen.

'Jack, we waren de badboys.' Steven knikt instemmend. 'We verloren onze status een poosje geleden al. Toen jij je een poosje niet op school vertoonde door Caitlynn.' Ik knik langzaam.

'Ik ben in deze maanden echt een pussy geworden. Maar jongens, ze weet het nog niet van haar vader. En ook niet van haar moeder.'

Steven en Dave kijken me vragend aan. 'Wat bedoel je? Wat is er met haar moeder?' Steven draait zich meer naar me toe en ik zucht.

'Ze is gestorven. Ze was neergestoken, weet je nog?' Hij knikt. Dave staat op en loopt richting de uitgang. 'Dave, wat ga je doen?!'

'Even een luchtje scheppen!' roept hij terug. Ik zucht.

'Hij zit nog steeds in over zijn moeder, hé?' Ik knik instemmend.

'Blijkbaar wel. Laten we maar teruggaan naar de rest. Maar moet ik het haar vertellen van haar ouders?' Steven haalt zijn schouders op en staat op.

'Ik denk dat je het haar vader moet laten vertellen en het nieuws over haar moeder nog even moet laten wachten. Ze heeft nogal veel meegemaakt en moet nog wat aansterken.' Ik knik begrijpend en geef hem een bro-hug.

'Dankje. Je bent een goede vriend, Steven.' We lopen samen terug naar Caitlynn's kamer en ik ga naast Laura naast het bed zitten.

'Is ze nog weer wakker geworden?' Laura schudt haar hoofd.

'Nee, ze slaapt nog steeds. Komt haar vader er al aan?' Ik knik langzaam.

'Ja, hij is onderweg.'