Ölüm Çiçeği

1.Bölüm

Denizin ortasında kalmış , yüzme  bilmeyen balık gibi çırpınıyordum. Hayatta yaşamaktan çok yaşam mücadelesi veren bir direnişçi gibi savaşıyordum dünyaya karşı.

Ayaklarımı zor bela hareket ettirerek ilerledim apartmanın kapısına. Ağır hareketlerle dış kapıyı açarak merdivenlerden yukarı çıkmaya başladım. Beynimin içinde ki sesleri susturamamakla beraber gözlerimden yaş aktığını da yeni fark ediyordum. Ruhumun yorgunluğu dışa vururken bedenimin enerjisinin kaybolduğunu hissediyordum. Yavaşça kilidi açıp içeri geçtim.
'' Dünya seni silmeye çabucak hazırken ölmeye bu kadar mı razısın sen ha? Bu kadar mı acizsin sen söylesene! ''
Kulaklarımı ellerimle kapatıp bağırdım. Susmadı sesler, dinmedi yaşlarım. Duvara yaslanarak sarsılarak ağlamaya başladım. Olmamıştı yine. Çıkamamıştım bu ağır yaşantımdan.

Yavaşça ayağa kalkarak salona doğru ilerledim. Işığı açarak sabah ki bıraktığım dağınıklığa baktım. Ailemin geri kalanının burda olmayışının verdiği rahatlıkla koltuğa attım kendimi. Bugüne kadar hayata karşı sakinliğimi koruyan ben, neden bugün bu kadar isyan etmiştim ki?

Düşüncelerimden sıyıran zil sesiyle ayağa kalktım. Gece saat 01.17 idi. Bu saatte birini beklemediğimi düşünerek delikten kimin geldiğine baktım. Gelen İzel'di. Kapıyı açar açmaz boynuma sarıldı.
''Hayat iyi misin?''
İzel'in kollarından ayrıldıktan sonra kafamı hafifçe aşağı yukarı salladım.
Tekrar eski yerime oturarak İzel'in gelmesini bekledim. Elinde ağrı kesici ve su ile geri geldi yanıma. Oturdu.
'' Olanları duydum Hayat'ım ama bu böyle olmaz biliyorsun değil mi? Hem bak ben senin yanındayım, Aren yanında. Ailen, annen, baban onlar senin böyle bir şey yaptığını duysa ne kadar üzülürler biliyorsun.''
Nefeslendi. Endişelenmişti benim için ama neler yaşadığımı bir o biliyordu. Can yoldaşım benim nasıl da üzülmüştü benim için.
'' Dayanamıyorum artık İzel. Yaptığım aptallıktı fakat anılarımı silemiyorum ben. Yaşadığım olayları silemiyorum. Unutamıyorum İzel ben "
Kocaman kahverengi gözleriyle beni dinliyordu. Bana hak verdiğini hissediyordum ne de olsa kaç yıllık arkadaşımdı o benim.

Yaşadıklarımın ağırlıklarıyla omuzlarım düştü. Gözlerim kapanırken duyduğum son kelimelerdi İzel'in dedikleri.
"güzel rüyalar dostum''

Gerçeklerden uzak, dünyadan kaçış yolu, rüyalar. Sahi umutlar yeşerir mi rüyalarda?