KÖR TALİHİM ( Tamamlandı )

KT / 19. Bölüm

Armine17' ye ithafen...

  
   
Demir elinde ki ayna ile odaya yürürken Güneş' in verecek olduğu tepkileri düşünüyordu. Genç kız kendisini yıllar sonra gördüğünde nasıl bir tepki verirdi ki? Beğenir miydi kendisini? Yoksa çirkin mi bulurdu? Ama bunlar Demir için problem değildi. O Güneş' i çirkin olsa dahi severdi. Ki zaten Güneş çok güzeldi. Öyle ahım şahım değildi ama güzeldi. Baktığınızda beğenilecek bir yüze sahipti genç kız. Ama yıllar geçtikçe kendi yüzü dahil hafızasında ki birçok yüzü de unutmaya başlamıştı. Ve herşey bitti derken Güneş yeniden doğmuştu.
    

Odanın kapısının önüne gelen genç adam derin bir nefes eşliğinde kapıyı açtı. Elinde ki ayna ile kendisine heyecan içerisinde bakan kıza doğru attı adımlarını. Ne de güzeldi sevdiği. Çok kısa bir zamanda ne kadar şey yaşamışlardı. Çok anılarıda yoktu aslında. Daha kendilerini bile doğru dürüst tanımıyorlardı. Ama çok seviyorlardı. Birbirlerine öyle alışmışlardı ki... Bu Demir' i çok korkutuyordu. Hastaydı ve kötü birşey olmasından deli gibi korkuyordu. Daha hasta olduğunu bile söylememişti Güneş' e.

"Demir? Hadi artık ver şu aynayı!"

Güneş' in sabırsız sesini duyan Demir kendine geldi ve hızla yanına ulaştı.

"Pekâlâ... Hazır mısın Güneş' im?"

Güneş birkaç saniye durdu. Sanırım düşünüyor diye geçirdi içinden Demir. Sonra kız konuştu.

  
"Yüzümün son halini çok merak ediyorum. Şu an sanki yeniden gören birisi gibi değilde yüz ameliyatı yaptıran birisi gibi hissediyorum. Öylesine heyecan dolu, öylesine korkulu... Ah... Evet. Hazırım Demir. Hazırım."

  
Cümlesini bitiren genç kız derin bir nefes aldı. Hemen ardından ise Demir elindeki aynayı Güneş' e uzatmıştı. Genç kız heyecandan titreyen parmakları ile kavradı aynayı. Öyle ki birkaç dakika bakamadı kendine. O cesareti bulamadı kendisinde. Ya yüzü çok değişmişse? Ya çirkinleşmişse? O zaman ne olacaktı? Aklında kendisini üzebilecek türlü sorular kurarken Demir' in sesini duydu.

"Hadi güzelim. Bu kadar korkma. Kaldır o aynayı ve yüzüne bak."

Demir güven aşılayan sesinin ve cümlesinin hemen ardından Güneş' te aynayı kaldırmış ve kendisine bakmıştı.

   
*****

       
Bir anlık cesaretle yukarıya kaldırdığım ellerim az daha aynayı düşürüyorlardı. Ben... Kendimi görüyordum. Aynada gördüğüm yüz... Benim miydi şimdi? Değişmiştim. Ama abartılacak kadar bir değişim değildi. Daha da olgunlaşmıştım. Yüz hatlarım yerine oturmaya başlamış ve yüzüm şekil almıştı. Liseye başladığım ilk anları hatırlıyorumda... Ne kadar değişmişim. Hayal meyal hatırlıyorum yüzümü gerçi. Daha çocuksu ve daha yumuşak yüz hatları... Ama şimdi öyle değil. Unutmaya başladığım yüzüm daha güzel bir halde tam karşımdaydı. Ben sanki daha da güzelleşmiştim. Daha da olgunlaşmıştım.

  

O an aynadan gülümsediğimi gördüm. Aynayı biraz daha yaklaştırdım yüzüme. Ve daha dikkatli inceledim kendimi. Kim bilir annem ve babam ne kadar değişmişlerdir. Ben kendime o kadar yabancı duruyordum ki... Ama güzeldim. Çok hafif çiller vardı yüzümde. Önceden de vardılar ama pek dikkat etmezdim. Şimdi ise ilk defa görüyormuşcasına bakıyordum onlara. Orta derece de olan burnum artık son şeklini almıştı. Severdim burnumu zaten. Gözlerim... Mavileri ilk defa bana bu kadar anlamlı geldiler gözüme. Gözlerimin içi gülüyordu. Öyle mutluyum. Bir an Demir' e baktım. Kocaman gülüşü ile bana bakıyordu. Bende ona gülümsedim. Pek anım yoktu bu koca oğlanla. Ama ortak duygularımız vardı. Birbirimizin sevgilisi olmuştuk evet. Ama ben onun hakkında yok denecek kadar şey biliyordum. Aslında... Hiçbir şey bilmiyordum. Eminim o da aynı benim gibi düşünüyordur. Çünkü öyle. Ama olsun. Öğreniriz. Tanırız birbirimizi.