Adayla baya konustuktan sonra ben eve dönmüştüm.Ama hiçte iyi olmadı (eser eve geldi kavga ettik. )Ve o evden fularimi alıp çıkarken arkasında aglamaktan perişan olmuş bi ildayi bırakıp gitmişti .Ağlamaktan bi şekilde uyuya kalmışım ki telefonumun sesiyle uyandım .Eser arıyordu hangi akla hizmet yaptım bilmiyorum bilemiyorum ama açtım .Bi kadın sesi vardı .Sevgilisidir dedim tam kapatacakken kadin :
"Sevgiliniz pembe mavi hastanesinde ve trafik kazası GEÇİRMİŞ!"
Telefonumun yere düsmesiyle yüksek sesle ağlamaya başladım ve koşarak pembe mavi hastanesine gittim
Vardığımda ailesinden bi kaç kişi vardı .Hepsi ağlıyordu. Ağlamam dağ da hızlı olurken :
"Nasıl olmuş kaza durumu ağır mi ? "diye sordum annesine
Kıpkırmızı gözlerine bakarken ağlamaktan mahvolmuş bi haldeydi benim halim neydi bilmiyordum ama suan nefesimi bile zorla alırken üstümü başımı umursamiyordum.Annesi:
"U dönüşlerinde kaza olmuş durumu kritik ve suan ameliyatta doktorlar bu geceyi at...... " söyleyemeden ağlamaya başladı .
Herşeyi anlar bunu anlamadım.Ya ben onsuz nasıl yasardim ?Napardim ki nasıl yasardim?
Yaslandigim duvarda yere doğru kayarken daha şiddetli ağlamaya başladım. Kaç kişi geldi geçti bilmiyorum ama sanırım saatler geçmiş bile olabilirdi ve ben suan gözlerimi bi noktaya dikmiş sadece o noktayla ilgileniyordum. Birden gözlerim noktadan uzaklaştırıp ameliyata doğru koşarak gelen doktorlara baktım .Yerimden sanki bi taraflarında motor varmış gibi ameliyathaneye koşturup doktorların arkasından girdim .Gerçi girmemle çıkartilmam bir olmuştu çünkü doktorlar cikartmisti .Deliriyordum .Kafamı duvarlara vurup kırmak istiyordum kendimi geçmislere sürükleyip hayata geçmişten başlamak ve bugüne hiç gelmemek ...Kafama dank eden bi delilik giren doktorun ameliyathane şifresini girerken sifreye bakıp tam girecekler bi hemşire çıkıp bana sakinleştirici vereceklerini söyleyince hemsidprenin elinden kolumu çektiğim gibi hayır diye bağırdım ama artık çok geçti.
Beni bi odaya sokup sedyeye yatırdı ve ayı kadar iğneyi geçirdi vücuduma ....
Uyandığımda kimse yoktu -ki bende bunu avantaj bilip -odadan kaçtım. Sonuçta beni burda sonsuza kadar tutmayacaklardi di mi ?
Ameliyathanenin bulunduğu koridora vardığımda bi doktor çıkıp :
"Üzgünüz başınız sağolsun bu arada bu fular hastanın kolunda sarılmış bi şeklindeydi ."
Yere düşen dizlerimle hayatimda ilk defa böyle hickirip agliyordum beni sewen herkese bişey olacaksa kimse sewmesin diye düşünüp doktorun fuları bana uzattığını görüp aldım ve doktora:
"Onu son kez görebilir miyim ?"Diye sordum.
"Evet ama fazla olmasın.
Doktor beni götürürken içimden o ölmedi o ölmedi diye bagiriyordum o beni bırakmazdı .BIRAKAMAZDI .BIRAKMAMASI GEREKIRDI SONUÇ=BIRAKTI! Bu gerçekle aglayisim daha da hizlanirken geldik ve ben esere sımsıkı sarılıp tekrar ağlamaya başladım ve -bir daha kokamayacagim kokusunu içime çektim.
Eğer bi zehire panzehir ariyorlarsa bu kesin eserin kokusuydu onu öpüp tekrar kokusunu içime çektim ve ona öylece sımsıkı sariliyorken doktor gelip bana "yeter "dedi ben onu tekrar öpüp sarildim ve uzun zamandır tutamadigim elini tutup doktorun beni çekmesiyle oradan uzaklasabildim
O öldügünden beri durmaksizin agliyordum .Bakkala gidip biraz çikolata almaya giderken sevgililer gördüm el ele dedim bizim kadar yakisamamislar ve gene ağlamaya başladım.Ne oldu ne bitti anlayamadan kendimi bi inşaatın tepesinde intihar eşiğinde buldum .
Ve kendi kendime belki öbür dünyada ona kavuşurum diye düşünüp atladım !
Final yaptım canlar 2000 vote falan beklerim harbi o kadar olamasa bile bi yorumla falan da yetinirim pamuk eller yorum ve votelere .... Elveda falan dermisim.... .D
Başka bir hikayede görüşme dileğiyle
