Sisli odada otururken o yuce yuksek daglarin arkasindan gunes doguyordu. Sabah oldukca o gunes o daglarin arkasindan dogdukca kalbimiz daha da aciyor daha da yikiliyordu. Ve kosusturmaca baslamisti artik. Dayimin amcalari yemek isleriyle ugrasirken bizde bahcemizi hazirlamaya calisiyorduk. Bahcenin her kosesine baktigimda DAYIMI anilarimizi hatirliyordum. Zeki dayim ise ayakta durmakta zorluk cekiyordu. Guclu olmaya calisiyordu ama yapamiyordu. Ogle vaktine dogru ev biraz daha kalabaliklasti. Ve iste o bizi yakan yikan o ses.... Imam baslamisti Dayimin selâsini okumaya. Iste dedemin en cok yikildigi andi bu. Bahcemizin ortasinda o uzun adami babam ve Zeki dayim sakinlestirmeye calisiyordu. Dedem agitlar yakiyor kendini yerlere atiyordu. Kolay degilki evladinin selâsini dinlemek. Zeki dayim zaten ayakta zor duruyordu. Babamla birlikte dayimi ve dedemi eve getirdik. Guclu olmaliydik,ozellikle de babam.
Cok tuhaf aslinda daha 25 yasinda genc bir delikanlinin selasini dinlemek dayinin selasi. Peki ya kardes acisi kardesinin selasi onu tahmin etmek bile kotu.
Anneannem yine bayilmisti. Dayanamiyordu kadincagiz evlat acisina. Evimizde Kur'an-ı Kerim okunduktan sonra tekbirler esliginde dayimin tabutu omuzlarda
..........
