"Casual Meeting"

Παρτ 44.

Σε όλη την διαδρόμη εγώ και ο Cody δεν έχουμε ξανακοιταχτεί. Ενημέρωσα την μητέρα μου πως δεν θα κοιμηθώ σπίτι σήμερα και οτι θα πάω στην Allison. Δεν αίσθανομαι καλά και δεν μπορώ να πάω πρισμένη. Ο Tyler με χτύπησε δυνατά μπορώ να πω και όλο μου το σώμα έχει τρανταχτεί και τρέμω. Δεν περίμενα πως θα μου σηκώσει χέρι,δεν πίστευα οτί θα ακούσω τέτοια λόγια,απο τον Tyler. Ο Liam καθότανε και με κοιτούσε όπως και ο Dylan. Κανένας δεν με πλησίασε,κανένας απο τους δύο δεν έκανε την κίνηση να έρθει να με σηκώσει και πιο πολύ δε το περίμενα απο τον Dylan. Ήταν απαράδεκτος,νόμιζα πως νιώθει κάτι για εμένα,νόμιζα πως εμείς οι δύο είχαμε κάτι μεταξύ μας αλλά έκανα λάθος. Δεν μετάνιωσα γι'αυτό που έκανα μάζι του,για το πόσο κοντά ήρθαμε,αντιθέτως μ'άρεσε,μ'αρεσε που το έκανα για πρώτη μου φορά με έναν άνθρωπο που αγαπούσα και δεν το έκανα χωρίς την θέληση μου,μα με το μόνο που με πληγώνει είναι οτι αυτός δεν ένιωθε κάτι για εμένα,θα μου άρεσε να έκανα κάτι με κάποιον ο οποίος νιώθει κάτι για εμένα και όχι μόνο εγώ γι'αυτόν. Αλλά δεν πειράζει,ίσως ήταν καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Ίσως ο Dylan που μου είχε παρουσιαστεί δεν ήτανε αυτός και είναι αυτός που είναι,ίσως είμουνα μια ξεπέτα γι'αυτόν για να ξεχάσει την Holland ή επειδή ο Cody ένιωθε κάτι για εμένα να ήθελε να τον εκδικηθεί. Πάντα σε μια σχέση είναι ένας ο οποίος θεωρεί τον άλλον μαριονέτα.

Το άγγιγμα της Allison με κάνει να έρθω πάλι στην πραγματικότητα και να αφήσω πίσω μου όλες αυτές τις υποθέσεις και τις σκέψεις.

"Ναι;" την ρωτάω και γυρνάω να την κοιτάξω. Δεν είμαι έτοιμη ακόμη να το συζητήσω. Ίσως δεν έπρεπε να κανονίσουμε να πάμε,όλα ήρθανε αλλιώς,δε πίστευα πως θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει η Allison.

"Όχι.." της λέω. Δεν μπορώ να της πω ψέμματα,το έχουν καταλάβει όλοι. Αμα πω ναι δεν κοροιδεύω αυτούς,εμένα κοροιδεύω..

"Θα πάμε σπίτι μου και θα πέσεις να ξεκουραστείς!" Μου λέει και τοποθετεί το χέρι της πάνω στο δικό μου και το σφίγγει. Γυρνάω να την κοιτάξω μαι μου δίνει ένα συμπονετικό χαμόγελο και της το ανταποδίδω. Γυρνάω πάλι το κεφάλι μου στο παράθυρο και βλέπω τον ουρανό να έχει σκοτινιάσει,τα δέντρα να είναι χιονισμένα,σαν τον παράδεισο,όλα κάτασπρα. Άραγε εγώ πότε θα πάω εκεί; Άραγε άμα πεθάνω θα νοιαστεί κανένας για εμένα; ένα δάκρυ κυλά στο μαγουλό μου και γρήγορα το σκουπίζω με το πίσω μέρος του χεριού μου. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο παράθυρο και περιμένω να φτάσουμε απο στιγμή σε στιγμή στο σπίτι της Allison θέλω τόσο πολύ να πέσω για υπνο,θέλω τόσο πολύ να χωθώ στην αγκαλιά της Cara και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά και οτι θα το ξεπεράσουμε μαζί όπως πάντα,μα δεν είναι εδώ. Κανένας δεν είναι εδω για εμένα. Όλοι με μισούνε χωρίς λόγο. Ακόμοι και οι άνθρωποι που πιστεύω πως νοιάζονται για εμένα εξελίσονται σε εχθροί μου. Μέχρι στιγμης έχουν αναδιχθεί τρεις τους απο αυτούς. Liam,Dylan και Tyler.