Haydi Topla Şimdi Kalbimi

Benim Hikâyem...

Hani her aşkın bir başlangıcı vardır ya ' onu ilk burada gördüm, ilk bu şarkıyı dinledik, sevdiğini ilk o söyledi bana ' diye. Aslında benim hikâyemin bir başlangıcı yok. Başlangıcı bile olmayan hikâyenin kahramanıyım işte. Nasıl oldu bilmiyorum ama sevdim onu. Şiir gibi bir aşk hikâyem olmuştu. Hiç bitmeyecekmiş gibi başladı ama en olmadık yerde son buldu. En acısı da hayalimdeki şiirin sonu yoktu. Hala soruyorum kendime ' Nasıl oldu? Neden bitti? Nerede hata yaptım?'. Bitmişti işte daha başlamadan. Dilimden bir kere olsun ' Seni seviyorum.' Kelimesi dökülmemişken. Gözlerinin içine otuz saniyeden fazla bakamamışken. Ne yapacağım şimdi ben? Yüreğime bile sığdıramamışken hecelerime mi sığdırmaya çalışacağım sevgimi. Olmadı yani sen bana ateş ben sana kül mü kaldık şimdi? Sözlerin yakmış, gözlerin yaşatmıştı ya hani beni. Yokluğun daha beter acıtıyor yüreğimi. Şimdi oturmuş kalem ve kâğıdıma anlatıyorum sana olan sevgimi. Sanki daha önce hiç anlatmamış gibi. Ney sesi kulaklarımda seni anlatıyor sanki. Sanki dünya biran durmuş, herkes her şey sessizliğe bürünmüşte sesin geliyor kulaklarıma ney sesi eşliğinde. Gözlerimden damla damla süzülüyor masama yaşlar. Kelimeler boğazımda düğümlendi, dilim oldu lal. Ne söylersem söyleyeyim, sevgimi nasıl anlatırsam anlatayım. Biliyorum gözlerin hasretim, sevgin sınavım olacak bu dünyada. Anlayacağın azığım sevgin olacak ahiret yoluma. Ne kadar mücadele edeceğim diye kendimi toparlamaya çalışsam da, toparlayacak bir yüreğim bile kalmadı ki sol yanımda. Buruk bir gülüş var yüzümde. Senin beni sevebileceğin umudu ile bir günü daha sonlandırdım diye. Aslına bakarsan hepimiz bu hayatın başrol oyuncularıyız. Sıramız gelince oynuyor, görevimiz bitince de kenara geçip seyrediyoruz hayatı, sergilediğimiz oyunları. Bekliyoruz diğer insanlarında oyunları bitsin de gelsinler yanımıza diye. Nasıl bir performans sergilediysek ona göre alıyoruz mahşerde mükâfatımızı. Kimimiz kaybetmeyi oynuyor, kimimiz kazanmayı. Bazılarımızın sonu mutlu bitiyor, bazılarımızın ise acı. Ama bilirim ki hepimizin yarasının Yaratan'dır ilacı. Bir hazan türküsü benim sevgim. Başı ve ortası acı olsa da sonu mutlu bitecek bilirim. Bu dünya da olmasa da ahirette. Bu yüzden ya seni ben ahretliğim diye severim. Hem ne demiş Mevlana ' Mum olmak kolay değildir. Işık saçmak için önce yanmak gerekir.'. Yani diyorum ki ya al götür geri kalanımı ya da gel tamamla eksik yanımı. Hecelerimde gözlerinle olsun, gecelerimde. Sevgim de seninle olsun, yüreğim de. Tutulduğum gözlerin olmasın artık kederim. Ufacık bir bakış yeter gözlerine, silmem için sözlerini. Aşk tıpkı rüzgâra benzer fazlası sandalı devirir, azı sandalı hareket ettiremez. Gerçek şu ki, neresinden bakarsam bakayım hayata yoksun işte. Sen ne kadar gelmesen de yüreğim ve sevgim seninle. Kalemim ve hecelerim sevginle. Şimdi nöbet tutuyorum her gece belki gelirsin diye. Benim hikâyem yetim bir gönülden gelen öksüz bir beden işte...