' Weet je wel niet hoe moeilijk het is om van iemand te houden, als de persoon waarvoor je zoveel moeite deed, voor een ander kiest? '
Imogen Phon is een meisje van zeventien uit Melbourne. Het gaat niet zo heel goed met haar. Ze heeft slechte cijfe...
Het is drie uur in de nacht. Ik zit op bed, al twee uur te staren naar hetzelfde punt. Zachtjes tikt de regen tegen mijn raam aan. Ik moet slapen, maar het lukt niet. Er spoken teveel gedachtes door me heen die het alleen moeilijk maken. Ik mis Luke, ik heb hem nodig. Maar hij heeft mij niet nodig. Nee, hij heeft Kiki. Ik knijp m'n ogen dicht en haal diep adem. Niet huilen, Imogen. Ik adem uit en open m'n ogen. Ik barst in tranen uit en druk m'n gezicht in m'n kussen. Ik heb Luke nodig, zo zo zo hard. Ik wou dat hij bij me was, om me gerust te stellen. Dat hij zegt dat alles goed komt, hij van me houd.
LUKE
Al een tijdje loop ik door de straten. Midden in de nacht, in het donker. M'n ouders boeit het toch niet of ik wel weg ben of niet, ze zullen me niet missen. Ik loop een straat in. Ik blijf stil staan en besef dat dit de straat is waar Imogen woont. Ik wil omdraaien, maar ik wil ook Imogen zien. Ik loop de straat verder in en blijf voor het huis staan. Ik loop de oprit op en ga opzoek naar een regenpijp, misschien kan het toch wel. Als ik er één vind, klim ik er zo snel mogelijk in. Ik hijs mezelf op het dak. Dit is moeilijker dan bij het vorige huis. Ik kruip over het dak naar Imogen haar kamer. Stiekem kijk ik door haar raam, waar ik haar zie zitten. Gebroken, afwezig en alleen. Ze knijpt haar ogen dicht en doet ze na een tijdje weer open. Opeens barst ze in tranen uit, iets wat me in duizende stukjes breekt. Het is mijn schuld, alles is mijn schuld. Aangezien het raam een stukje openstaat, steek in m'n hand geluidloos naar binnen en duw het raam verder open. Ik klim naar binnen en voor ik het weet sta ik in haar kamer. Ze stopt met huilen en draait haar hoofd om. Ze heeft me blijkbaar niet gehoord. Ze gaat op haar zij liggen richting de muur. Moet ik iets zeggen, of gewoon naast haar komen liggen? Ik loop naar haar bed en ga naast haar liggen. Van schrik draait ze zich om en kijkt me aan. Haar ogen vullen weer met tranen en snel omhelst ze me. Ik druk haar tegen me aan en wrijf met m'n hand over haar rug. Ze trekt me sterker tegen haar aan en maakt zich klein. " W..Waarom ben je hier? " stotterd ze en laat zich los. " Ik liep een beetje rond. " " Om drie uur in de nacht? " vraagt ze. Ik knik. " Het spijt me zo erg, Luke.. " " Je hoeft geen sorry te zeggen, het is mijn schuld.. " zeg ik. Ze kruipt tegen me aan en zegt niks meer. Ik doe m'n armen om haar heen en druk een kus op haar voorhoofd. Ik sluit m'n ogen en trek haar dichter tegen me aan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
