BABAM VE VALS

PROLOG I

"HAYATI DEĞİŞTİREN GECE"
.
.

'İstanbul, 1997'

"Hadi bebeğim,uyu artık," diye fısıldadı  anne, oğlunun kulağına.

Küçük çocuk ise annesinin okuduğu hikayeyi bitirmesi için direniyor, göz kapaklarıyla savaşıyordu. Ne olacaktı Hansel ve Gratel'e merak ediyordu.Hep ormandaki cadının evinde mi kalacaklardı artık? Yoksa birileri kurtaracak mıydı onları? Kimdi onlar? Süper kahramanlar mı?

Ali ne olursa olsun çok severdi hikayeleri. Annesine her gece mutlaka bir kaç sayfa okuttururdu. Annesi ne zaman "Bugünlük bu kadar," dese  küçük çocuk yalvar yakar annesini ikna edip hikayeyi tamamlattırırdı. Kendi okumak istemez miydi? İsterdi elbette, hem de çok isterdi ama altıncı yaşına neredeyse daha yeni girmişti. O sadece resimlere bakarak kendince bir şeyler üretiyordu.

"Anne," diye mırıldanınca, genç kadın sanki ufaklığın ne isteyeceğini harfi harfine önceden bilmiyormuş gibi konuştu.

"Uykum var anneciğim, çok yorgunum. Bugünlük bu kadar dedim."

Kadın çocuğun ısrar etmesini beklemeden yataktan kalktı ve kitabı yatağın hemen yanındaki komodine bıraktıktan sonra, ona dolu gözlerle bakan oğluna döndü. Buğulu gözleri fark ettiğinde içinde ufak bir fırtına koptu . Oğlunu üzmek istememişti ki küçük çocukta da bunun farkındaydı. Ama yine o yaşlı gözler ona öyle masum masum baktıkça kendini suçlamaktan alıkoyamıyordu.

Derin bir nefes alıp gülümsemeye çalıştı fakat içten bir gülümseme olmadığını biliyordu. Son zamanlarda özel hayatı o kadar karmakarışık bir hâl almıştı ki her şey üstüne geliyordu sanki.  Kendini olduğundan daha yaşlı, bedenini oldukça hantallaşmış hissediyordu. Eskisi gibi gülmüyor, kahkaha atmıyordu. En çokta çocuklarının bundan etkilenmesine üzülüyordu genç kadın.