သူမၾကားႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုး ဆိုညည္းမိလိုက္တယ္။
လေရာင္ေအာက္က ေလျပည္ေတြနဲ႔အတူ ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေစသား
~
နင္ဘယ္ေတာ့မွမသိႏိုင္မဲ့ အေၾကာင္းေတြကို...
ငါ...
နင့္ကိုေျပာျပခ်င္မိတယ္။
~
ငါေလ... အသည္းကဲြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တျခား လူတစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္ ထပ္ခ်စ္ႏိုင္လိမ့္ဦးမယ္လို႔ မထင္ထားခဲ့ဘူး... သိလား...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အနည္းဆံုးေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အ႐ူးအိပ္မက္ေတြကို မင္းအသက္ျပန္သြင္းေပးခဲ့တယ္ေလ။
~
ဝန္ခံပါတယ္... ေခ်ာင္မွာထိုင္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့သူပီပီ မင္းကို လေပါင္းမ်ားစြာ သတိမထားမိခဲ့ဘူးဆိုတာကို။
မင္းကို စသတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မဲ့ အခ်ိန္... ငါ့ေမာင္နဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဆိုတာနဲ႔ စၿပီးေတာ့ မင္းကို သတိထားမိခဲ့တယ္...
အဲ့ဒါေတြက တျခားတျခားေသာ အရာေတြရဲ႕ နိဒါန္းျဖစ္လာမယ္လို႔ေတာ့ ငါ သတိမထားမိခဲ့ဘူး...
~
ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မင္းကို သတိထားမိလာတယ္။ မင္းရဲ႕ ဆံပင္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဆြဲဖြတတ္တဲ့ အက်င့္က စသတိထားမိတာ ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပံဳးလိုက္တိုင္း ေပၚလာတဲ့ မင္းရဲ႕ ပါးခ်ိဳင့္တစ္ဖက္ကို သတိထားမိတယ္။
ကားေပၚေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ လြယ္အိတ္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တဲ့ မင္းက တျခားသူေတြထက္ ပိုၿပီး ႏုဖပ္ေနသလိုပဲ။ (တမင္တကာ ၾကည့္ေနတာ မဟုတ္ေပမဲ့လို႔) လြယ္အိတ္ေပၚ အိပ္လိုက္တဲ့အခါ ေပၚလာတတ္တဲ့ ကုပ္သားျဖဴျဖဴေတြကို ငါသတိထားမိလာတယ္။