how am i?
how am i doing?
am i fine?
i'm alright.
i'm okay.
i'm fine.
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ခံစားခ်က္မ်ား မ႐ွိေတာ့ဖို႔ကိုသာ ဆုေတာင္းခ်င္ေနမိသည္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဝမ္းနည္းမႈ၊ အားနာမႈ၊ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ အလြမ္း၊ ေဒါသ၊ အတၱ၊ ေလာဘစေသာ စိတၱဇနာမ္မ်ားအားလံုးသာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဒ႑ာရီတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မည္လဲေနာ္....
ဒီလိုသာဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သံပတ္ေပးထားေသာ စက္႐ုပ္ပမာ ေလာကကို ေနထိုင္ပစ္လိုက္ႏိုင္မည္ ထင္သည္။ အျပံဳးတုမ်ား၊ အရယ္တုမ်ား၊ မ်က္ရည္အတု၊ ဝမ္းနည္းမႈအတု၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတုမ်ားကို အခ်ိန္မွန္မွန္ လဲလွယ္တပ္ဆင္ရင္း ေနထိုင္သြားႏိုင္လိမ့္မလားမသိ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မျပံဳးခ်င္ပဲ ျပံဳးရတာကို ၿငီးေငြ႕လွၿပီ။ သူတစ္ပါးက ကိုယ့္ကို စကားေျပာလာသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ တံု႔ျပန္လွ်င္ ႐ိုင္းစိုင္းသည္ဟု သတ္မွတ္ခံရမွာ ေသခ်ာသည္ေလ။ ထိုသို႔ လူေတြကို မျပံဳးခ်င္ပဲ ျပန္ျပံဳးျပရတတ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္မုန္းလွၿပီ။ သို႔တိုင္ေအာင္ နည္းနည္းပါးပါးျဖစ္ျဖစ္ ျပံဳးျပေနရဆဲပင္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာမက ကြၽန္ေတာ့္ မိသားစုကိုပါ ႐ိုင္းစိုင္းသူဟု သတ္မွတ္လိုက္မည့္ တစ္ေၾကာင္းေတြး လူ႔သဘာဝႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ရသည္ေလ။
စကားေျပာရျခင္းထက္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနရတာကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးသည္။ စိတ္ထဲ႐ွိသည့္ အမွန္တရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္မ႐ွိေသာ၊ သကာရည္ေလာင္းေသာ စကားမ်ားကိုသာ အလို႐ွိေသာ၊ ပဋိသႏၶာရစကားမွ မေျပာလွ်င္ ႐ိုင္းသည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေနရတာ စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ ဖုန္းတစ္လံုးတစ္ေလကိုပင္ ကိုင္ခ်င္စိတ္မ႐ွိတာ ၾကာၿပီမို႔ ဖုန္းကို အျမဲတေစ airplane mode ခ်ထားမိသည္။ မလႊဲသာမေ႐ွာင္သာ ဖုန္းဖြင့္ထားရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဝင္လာေသာ ဖုန္းကိုသာ အားနာပါးနာႏွင့္ ကိုင္ကာ ေျပာျဖစ္သည္ အထိ စကားေျပာရျခင္းကို မုန္းတီးလာခဲ့မိသည္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူး ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါမွ လြဲ၍ အပိုဆာဒါး ေျပာရမည္ကို စိတ္ပ်က္ေနခဲ့မိတာလည္း ၾကာၿပီေလ။
