Hepimizin hayatında olmazsa olmazları var. Ailesi, arkadaşları,sevdiği. Kaybedeceksiniz. Kaybettiğim gibi. En kötü sonları yaşamadan yeni güzel başlangıçlar olmayacak, hiç olmadı. Annenize sarılmadığınız her bi gün için pişman olmadan büyüyemezsiniz. Büyüdüm mü ben şimdi böyle? Sevdiğiniz insanın gitmesine izin verdiğiniz gurur sizi hiç mutlu etmeyecek, beni etmemişti çünkü. Dünyada o kadar kötülük, o kadar câni varken duyarsız kalmak sizi de kötü yapmaz mı? Çoğunuz mutsuz insanlarsınız. Hayatınızda hiç sorun yokken bile. Peki niye ? Üzdüğünüz her bir insanı düşünün. Kırık bıraktığınız kalpleri. Kim bilir belki de sizden sonra hiç tamamlanamadılar. Ardınızda kırık bi kalp bırakarak mutlu olamazsınız.. Ben mutluyum peki ya o?
Mutlu olmasını isterim ama ahım tutmaz mı sanıyorsunuz?
Beni kırmadı, paramparça etti. Her bir parçam dağıldı onla birlikte kayboldu.
Ben sevilemeyecek kadar kırılganmışım.
Onun sevmeye yüreği yoktu.
Sevmedi. Gerisi Bahaneydi.
Böyle dalgalar hepimizin sonu. Hepimizi boğabilecek kadar güçlü. İnsana nefes aldıran şey sevgi.
Peki fazla sevgi nefesimizi kesmez mi?
Benim kesti. Nefes alamadım. Unuttum sandım yanılmışım. Daha kötüsünü yaptım. Yok saydım.
Unutmak neydi ki? Ne kadar sürerdi? Bir şarkı, bir koku, bir ses, bir anı.. Unutulan her şeyi hatırlatır. Ama hiç olmayan bir şeyi hatırlayamazsınız. Hayatıma hiç girmemiş gibi yaptım. Onu unutmadım, sildim. Hiç olmamış gibi. Hanginiz yapabilirsiniz? Sonlara alışmak bütün ömrümüzü alacak. Her bir sona, sonsuz başlangıçlar yükleyerek çocuk kalacağız hepimizde. Her zaman ve sonsuza kadar hemde.
