Gittin...Hiç düşünmeden. Bir kez olsun dinlemeden. Bu kadar kolay mıydı aşk denilen şey? Biz bu kadar basit miydik?
İnsanlar öyle bir hale getirdi ki o kutsallığı canın sıkılınca yenisine koşulan bir oyuncak olmuş sanki. Ben çok yoruldum artık insanlardan. Hepsinin bin bir bahaneyle bırakıp gitmesinden çok sıkıldım. Madem sevmeyeceksiniz o zaman niye kendinizi sevdiriyosunuz. Karşınızdaki insanın acı çekmesi çok mu hoşunuza gidiyor. Yapmayın nolursunuz üzmeyin birbirinizi. Güvenin, güven verin. Gitmem deyipte giden olmayın.
Evet gitmem dedi bana da. Benimsin dedi. Tabi o zaman nerden bilecekti ki gün gelipte gidenin asıl kendisi olacağını. Hani delikanlı adam yamuk yapmaz dı. Peki bugün seviyorum deyip ertesi gün düş yakamdan diyen gerçekten delikanlı adam mıdır? Yapmasaydın keşke seviyormuş gibi yapmasaydın. Sevdirmeseydin kendini. Sahi neden sevmedin ki beni? Neden üzdün ki? Haketmedim mi seni, sevgini? Belki de benim sevgim sana fazlaydı. Mesajların benim mutluluk sebebimdi. Sesini her duyuşumda vücudumun kasılmasını özledim ben. Adımı her söyleyişinde, bana her güldügünde içimden bişeyler kopuyordu sanki. Konuşmadığımız her saat hatta dakikaya bile dayanamazken şimdi nasıl alışırım yokluğuna. Nasıl unuturum ki o hayran olduğum dudaklarını, gözlerini bakışlarını, küçücük yüzünü... her adını duyduğumda heyecanlanan kalbime nasıl derim ben şimdi unut onu diye. Hadi ben söylerim de peki ya o dinler mi hiç beni?
Yok muyuz artık?
Bittik mi?...
