Klote zomer

hoofstuk 2

"Lisa godverdomme wordt nu eens wakker!" roept mijn broer geïrriteerd van buiten de auto. Suf word ik wakker. als ik naar buiten kijk zie ik een stuk of 20 dezelfde huisjes. Oh god hoeveel keer ga ik nu weer bij het verkeerde huisje staan denk ik boos in mezelf. Mijn oriëntatie vermogen is ook al niet wat het moet zijn. Als we alles uit de auto halen en in het huisje zetten probeer ik me onze nummer in te prenten. "86, 86, 86,..." blijf ik herhalen tot mijn broer het beu word en me laat stoppen. Mijn broer doet direct zijn blauw met wit gestreepte zwembroek aan en springt in het gemeenschappelijke zwembad. Ik draag mijn koffers naar boven en zoek mijn kamer. Paars met wit, ugh dat begint al goed. Ik haat paars, vooral ik combinatie met wit. Weet je waarom? Dat zijn de kleuren van rsca Anderlecht, een verschrikkelijke voetbalploeg. Ja ik ben zo'n meisje dat naar voetbal kijkt. Vroeger toen ik klein was ben ik ooit is mogen oplopen met een speler van Club Brugge een van mijn mooiste ervaringen ooit. Maar genoeg over voetbal nu. Als ik mijn koffers heb uitgeladen en me heb opgefrist trek ik mijn groene bando bikini aan een loop naar het zwembad, waar mijn broer ondertussen een paar Engelse meisjes aan het nat plonsen is. Was te voorspellen. ik leg me aan de kant in het gras een pak mijn boek, het is een frans boek van mijn moeder. Ik moest maar niet zo stom zijn om mijn boek thuis te vergeten. ik schrik plots uit mijn boek als er een groepje Nederlands jongens niet ver van mij gaan zitten. "Eeeh kijk wat een chick die Franse." hoor ik een van de jongens zeggen. "Nja zo'n tipische Franse eh! Bruin haar, blauwe ogen, een lekker lijf en niet al te bruin." antwoord een van de anderen. In mezelf lach ik ze uit haha een franse waar halen ze het! op dat moment besef ik dat mijn boek frans is en dat ze waarschijnlijk daarom dachten dat ik frans was. Ik wil net terug beginnen lezen als een van de jongens naast mij plaats neemt. "Euhm... Bonjour madame." zegt hij terwijl hij zachtjes begint te blozen. Eerst wil ik hem uit zijn lijden verlossen en zeggen dat ik Nederlands kan maar ik bedenk me en antwoord al glimlachend: " Bonjour comment cava?" "Euhm.. oui et toi?" zegt hij zenuwachtig terwijl hij in de richting van zijn vrienden kijkt. Ik besluit het hem lastig te maken. "donc, il faut de vos amis parler à moi ?" ik weet niet zeker dat die zin helemaal klopt maar dat doet er niet toe hij verstaat me toch niet. "Ehm... pardon mais je ne parle pas francais" zegt hij steeds harder blozend. ik kijk hem raar aan en na een tijdje loopt hij terug naar zijn vrienden. uit mijn ooghoek zie ik mijn broer breed lachend op me af komen. "Haha Lies waar trok dat nou weer op?" zuchtend gaat hij zitten pakt mijn zak chips die ik voor mezelf had mee genomen af en eet ze helemaal leeg. ik pak mijn spullen en loop terug naar ons huisje. Als ik mijn haar in een staart doe een nog eens een volle lading deo onder mijn armen spuit voel ik me direct beter, dus stel ik voor om de boodschappen te gaan doen. Wat mijn moeder natuurlijk direct goed vind op voorwaarde dat ik een kaart mee nam voor de zekerheid. Ik heb geluk dat ik wel nog kan kaart lezen want anders was ik echt wel hopeloos in een onbekende stad. Als ik in de winkel loop is het niet zo moeilijk om alles te vinden als ik dacht, alles staat goed aangegeven en is ordelijk. Het enige wat ik nergens kan vinden zijn sardientjes. ik ben al twee keer de winkel rond gelopen als iemand achter me in het Engels vraag of hij me kan helpen. als ik me omdraai zie ik de mooiste jongen die ik ooit heb gezien, hij heeft blond haar naar boven gezet met gel en licht blauwe, bijna doorschijnende ogen.