Yağmur deli gibi ıslatıyordu caddeleri benim dışa vuramayan gözyaşlarıma inat. Paytak paytak yürürken yolun ortasıyla şemsiyemi bir kenara attım umursamayarak. Belki yağmur ıslatır yanaklarımı, ağlamış hissederim kendimi diye. Belki gerçekten de gözyaşlarım yağmurdan cesaretlenip sıkılırlarsa oynadıkları saklambaçtan. Olmuyordu. Sonra bir gökgürültüsü kapladı sessiz caddeyi içimdeki fırtınaları yansıtır misali. Evet, bu gece bu yağmur benim şerefime yağıyordu. Evet, benim içime akıttığım gözyaşlarımdı bu damlalar. Evet, ruhumun isyanıydı gökgürültüleri. Ve evet, benim yalnızlığımın şerefine bu kadar tenhaydı bu cadde.
