Kaybedenleriz biz. İçimizde avaz avaz bağırsak da, dışarıda sessizliğimizden ödün vermeyenler. Ruhu kanatlanıp uçmak isterken, uçurumdan düşüp yere çakılanlar. Sevilmeden sevenleriz biz. Farklıyız. Korkağız bir o kadar da. Kendimizden korkuyoruz. Yaşamı isterken ölümden, ölümü isterken yaşamdan korkanlar. Elinde kitap, gözünde gözlük, ön sıralarda oturup dersi dinler gibi yapanlarız. Ama aslında gırtlağı çoktan geçmiş düşüncelerin içinde boğulanlarız. Akciğerler yetmiyor nefes almamız için, başka bir şeye ihtiyacımız var. Ama ne? Ne istediğini bilemeyenleriz. Ne yapması gerektiğini bilmeyenler. Dışlananlarız insanlar tarafından. Bir şeylere ihtiyaçları olduğunda akla gelenler. Yalnız kalanlar değil, yalnız bırakılanlarız her zaman. Yalnızlığa alışmış, bir o kadar da bundan nefret edenleriz. Alışkınlıkları bozmak isteyen. Ama yanımıza getirdiğimiz insanların gidişini arkasından çaresizce seyredenler. Sevdiği kadar sevilmek isteyenleriz. Ama olmaz. Asla sevdiğin kadar sevilmiyorsun bu dünyada. Laciverti sevenleriz, ama lacivertimizi maviyi siyaha katarak almaya çalışıyoruz, daha da siyaha batmaktan başka bir işe yaramıyor. Gittiği yolda arkasından izlediğimiz insanlar var her an takipte olduğumuz. Gücü sevdiklerinden alan insanlarız biz. Güçlüyüz güya. Bi maskenin altındayız güçsüzlüğümüzle, gören yok. Ölüyorum desek, sen güçlüsün ölmezsin diyecek insanlarla yaşayarak isyan ediyoruz dünyaya. Gücümüz falan yok be arkadaş, hepsi aldatmaca. Ben dünyayı sevmedim, başka gezegen bulalım kaybedenlere mahsus. Ya da dünyanın bir suçu yok, insanlardır sevilmeyecek. Mutluluğa layık görülmeyenleriz. Mutluluğu en çok hakedenleriz bir tarafdan da.
