Bölümü en yakın arkadaşım, kardeşim @validezeynalova ya ithaf ve hediye ediyorum.
Boş hissedersin bazen. Yaptıkların, düşündüklerin, hislerin anlamsız gelir anında. Çünkü gerçekten bişey eksik olur ruhunda. Kahkahalar attığında bile çıkar aniden ortalığa. Gülümsemenin sahte olduğunu hatırlatır sana. Kalbindeki eksiklik. Ruhundakı kara delik.
Ve ben bu eksikliğin ne olduğunu biliyorum.
Bir zamanlar önemli bir yeri olan, belki de tüm kalbimizi sarıp, ruhumuzu kontrol etmiş, 'benim o', 'benimle o' dediğin şeyler. Ne etsen, ne yapsan hissettiğin eksiklik terk etmez seni. O boşluk doldurulmak için değildir zaten. Boş değil aslında o köşe. Gidenlerle dolu. Bir şey kalbinde, ruhunda yer eder.
Ama sonra aniden olmaz hiç yokmuş gibi. Bir ilizyona döner. Göz değil, kalp yanılması bu sefer.
O zaman boşluk hissedersin tüm varlığında. En çok bu acıtır işte.
İşte bu boşluk.
Hissizliğe sürükleyen belirsizlik. Gidenlerin arkasından bıraktıkları izlerle kirlenen köşe. Bir zaman kendini en değerli hissettiren şeyler yokluğa karıştığında sessizce bir o kadar değersiz hissedersin. Kocaman bir hiçmiş gibi. Kimse için önemli değilsinmiş, umursanmıyormuşsun gibi. Ne kadar çevren insanlarla çevrili olsa da yalnız hissedersin bir o kadar da. Yapayalnız, hiçkimsesiz. İnsanlar doldurur ve insanlar boşaltır kalbimizi çoğu zaman. Gerektiğinden fazla önemsediyimiz insanlar bunun ne kadar yalnış olduğunu bize öğrettikleri gün boşaltırlar o yeri. Bazen gereksizliğinden, bazen de bir daha geri dönmeyeceği ve belki de dönemeyeceği için çaresizlikten silinmesi gereken insanlar ve giderken bıraktıkları izler. İhanetin, yalanın açtığı yara kapanmaya başladığı andan itibaren de bir boşluğa kapılırsın. Boşluk büyür, büyür ve en sonunda kendine hapseder bizi. Zifiri karanlıkta bir köşede oturup ağlamaya mahkum oluruz o an. Belki de gerekli olan gözyaşlarıdır o karanlığı yıkayıp götürmek için kalbimizden. O boşluklara başkalarını koyarak doldurmaya çalışırız çoğu zaman. Ama olmaz. Yalnış seçilmiş puzzle parçaları gibi asla bir gidenin yerine oturmaz diğeri. Onun boşluğunu dolduramaz. Fazla çabalamamız gerekmez aslında. Olmuyorsa olmuyordur. Sadece alışmak lazım. Uzaydaki gibi bir boşlukla yaşamaya ve baş etmeye alışmak....
