Uwięzieni

#20

- Koniec zabawy. Czas jeść. - uśmiech zniknął z mojej twarzy.

Cień rozpłynął się w powietrzu, chwilę potem pojawił się przy Damianie. Chłopak od skoczył w bok. Na jego nieszczęście potknął się o Alicję i padł jak długi obok jej ciała. Cień to wykorzystał. Szybko pojawił się koło leżącego. Zabrał mu nóż z kieszeni. Chłopak nawet nie zdążył zareagować. Cień był zbyt szybki. Wokół ostrza pojawiła się biała mgła i po chwili nóż zmienił się w ogromny miecz. Ostrze połyskiwało w słabym świetle awaryjnym, które w dalszym ciągu przygasalo. Cień na chylił się do Damiana.

- Jakieś ostatecznie życzenie? - spytał z szyderczym uśmiechem

- Tylko jedno. - odpowiedział Damian

- Jakie?

- Oszczedź mnie.

- Chyba so...

Wypowiedź cienia przerwało całkowite zgaśnięcie świateł. Damian wykorzystał to. Szybko przemieścił się na drugą stronę windy. Cień idąc za szmerem ubrań odnalazł chłopaka. Zamachnal się na niego, jednak spudłował. Damian zdążył się już przemieścić. Cień znów go znalazł. Ponownie się zamachnal. Tym razem trafił. Tylko nie tego co chciał. Oderwał jeden z nieboszczyków. Damian znów uciekł spod ostrza. Sytuacja powtórzyła się jeszcze kilkukrotnie. W końcu jedną musiało się to skończyć. Damian dostał w nogę. Została mu ona prawie odcięta. Cień uderzył ponownie w to samo miejsce. Noga została, a Damian uciekł w róg windy. Cień na chwilę go zostawił. Zajął się nogą. W całości pochłonął kończynę. Nie trwało to dłużej niż minutę. Damian zdążył złapać oddech. Cień podszedł do niego. Po raz któryś zamachnal się na niego. Tym razem trafił bez problemu. Chłopak nie ma już siły uciekać.

Od ciałem mu resztę kończyn. Już je zjadlem. Teraz odetne mu głowę. Ją zostawie na deser. Jest najlepsza. Już prawie się najadlem. Mój głód jest prawie nasycony na wieki.

Cień zjadł już całego chłopaka. Jest pełen. Jego głód już nigdy się nie odezwie. Jest nasycony na wieki.

Godzina 14:44 sześćdziesiąt pięć godzin, trzydzieści jeden minut w zamknięciu