[SF BTS] MY CHRISTMAS ( KOOKMIN ) JUNGKOOK × JIMIN

My Christmas - ❤❤

My Christmas - ❤❤

หลายวันต่อมา...

"จีมินนนนน พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันเถอะ นี่ก็ปิดเทอมมานานแล้วนะ" จองกุกเอ่ยปากชวนจีมินที่นั่งข้างๆ
"ย่าส์... นายไม่เคยจะสำนึกเลยใช่มั้ยว่าฉันอายุเยอะกว่านายน่ะ เรียกอย่างกับเป็นเพื่อน" จีมินหันมาจิกปากจิกตาใส่จองกุก
"ไม่อะ... ดูยังไงนายก็เด็กน้อยชัดๆ" จองกุกพูดยิ้มๆ...
"ชิ!!!"

ก๊อก กก ก๊อกก กก
"คุณจองกุกคะ... อาหารเย็นตั้งเสร็จเรียบร้อยแล้วคะ"
เสียงแม่บ้านดังขึ้นมา...
"ลงไปด้วยกันสิจีมิน" จองกุกเอ่ยปากชวน
"ถ้านายลงไป... วันนี้นายจะ... จะ เอ่อ..." จีมินเอ่ยขึ้นมาขัดจองกุก
"หืมม ฉันอะไร?" ร่างโปร่งถามจีมินออกไปด้วยความสงสัยว่าอีกคนทำไมต้องพูดติดๆขัดๆ
"นายจะเจอกับคนๆนั้น" จีมินเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตากับจองกุก
"คนๆนั้น...?? นายหมายถึง วี รึป่าว?" จองกุกเอ่ยถามจีมิน ซึ่งเขาก็ได้คำตอบโดยการพยักหน้าแทนคำว่า "ใช่" จากจีมิน..
"ฉันไม่เป็นไรหรอก... ว่าแต่ นายรู้ได้ไง?"
"เมื่อกี้ฉันแอบแว๊บลงไปห้องครัวมา ^___^"" จีมินตอบ
"นายหิวล่ะสิ"
"ป่าว... ฉันกินอะไรได้ที่ไหนกันเล่า ฉันแค่ไปดูว่ามันใช่ของโปรดนายรึป่าว?" จีมินเอ่ยขึ้น
"หรอ... งั้นลงไปกันเถอะ" จองกุกตอบพลางอมยิ้ม...
'จีมิน นายรู้ตัวรึป่าว? ว่าสิ่งที่นายกำลังทำอยู่น่ะ มันน่ารักแค่ไหน? เฮ้ออออ.... จอน จองกุก นี่อย่าบอกนะว่านายเริ่มชอบผีซะแล้วน่ะ
"ย่าส์... นายลงบันได ทำไมต้องเหม่อลอยยิ้มอย่างคนบ้าด้วยน่ะ เดี๋ยวตกบันไดลงไปฉันช่วยอะไรนายไม่ได้หรอกนะ อย่าลืมสิว่าฉันเป็นผีนะ" จีมินเอ่ยทักขึ้นทำลายความคิดของจองกุก
"รู้แล้วน่า... ไม่ต้องย้ำบ่อยก็ได้ว่าเป็นผีน่ะ" จองกุกบอก
"ก็ฉันเป็นห่วงนายนิ" จีมินเอ่ยท้วงขึ้นมา
"ห่วงหรอ? ^___^"" จองกุกยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำนั้น
'คิก... เป็นห่วง นายแอบชอบฉันใช่มั้ยล่ะ? จองกุก คิดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอาหาร แล้วเขาก็เห็นพี่ชายของเขาจิน และแฟน(สุดที่รัก)ของพี่ชายเขานั่งอยู่ข้างๆกัน ก่อนที่จองกุกจะเดินเข้าไปนั่งยังที่ตรงข้ามกับทั้งคู่ แล้วไม่ลืมเลื่อนเก้าอี้ข้างๆเขาอีกตัวเพื่อให้จีมินนั่ง ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้ต้องการจะทักทายสองคนนั้น แต่เป็นรอยยิ้มที่ยิ้มให้ตัวเองกับใครอีกคนที่ทุกคนในที่นี้ไม่มีใครมองเห็น...
"สวัสดี นาย เอ่อ จองกุก นายมีความสุขดีใช่มั้ย? ^___^" ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ" คำทักทายจากแฟน(เก่า)พี่ชาย
"ก็ดี มีมากกว่าตอนคบกับคนบางคนด้วยซ้ำ แล้วก็คิดว่าไม่ต้องเจอจะดีกว่า" จองกุกตอบเหน็บแหนมก่อนจะลงมือทานข้าวของตัวเอง
"อะ อ๋อ อย่างนั้นหรอ?" วีได้รับคำตอบจากจองกุก ก็เหมือนจะทำให้เขาหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย ที่จองกุกพูดเหมือนไม่มีเยื่อใยอะไรกับเขาเลย
"อ๊ะ... พี่จิน วีอยากกินอันนั้นน่ะ?" วีเมื่อเห็นจองกุกไม่สนใจก็หันกลับไปเอาใจคนข้างๆต่อ
"อันนี้หรอ? ได้สิ เดี๋ยวพี่ตักให้" จินจัดการตักอาหารที่วีอยากกินให้ ก่อนวีจะหันมาหอมแก้มจินเพื่อเป็นการขอบคุณ
"ชิ..." จองกุกเห็นภาพตรงหน้า ก็กำช้อนแน่น ก่อนที่จะมีมือของใครอีกคนยื่นมากุมมือของเขาไว้ จองกุกรู้สึกได้ถึงแรงบีบนิดๆ ก่อนที่จะหันไปสบตากับเจ้าของมือนั่น
"นายไม่เป็นไรนะ?" คนข้างๆเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงหวาน ที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"อืม...^___^"" จองกุกเอ่ยตอบเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้อย่างอบอุ่นซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเห็นได้บ่อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจอาหารของตัวเองต่อ รอยยิ้มนั่นสร้างความประหลาดใจให้คนสองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามได้เป็นอย่างดี
"นายยิ้มให้ใครน่ะ" จินเอ่ยถามขึ้น
"จะยิ้มให้ใครมันก็เรื่องของผมนิครับ เพราะผมไม่ได้ยิ้มให้พี่กับคนข้างๆพี่แน่นอน" จองกุกเอ่ยตอบด้วยใบหน้าที่เย็นชาตามแบบฉบับคุณชายรองของบ้านนี้
"นี่... ที่ถามก็แค่พี่ไม่เคยเห็นนายยิ้มแบบนี้มาก่อนนะ" จินพูดพร้อมกับทำหน้ายุ่ง...
"ใช่ๆๆ... ฉันก็ไม่เคย" วีเอ่ยเสริมขึ้นมายิ่งทำให้จองกุก รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาอีก
"ถ้าคิดว่าพิเศษพอสำหรับผมแล้วล่ะก็ ผมจะยิ้มให้แบบเมื่อกี้ตลอดเวลาเลยก็ยังได้... แต่ถ้าไม่ ก็อย่าหวังจะได้เห็น ผมอิ่มละ ขอตัว!!" จองกุกพูดเสร็จก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกมาอย่างไม่สนใจคำพูดของจินที่ตะโกนตามมา...
"ย่าส์!! นายนี่มันไม่มีมารยาทจริงๆเลย"