"นายใส่อะไรก็ดูดีไปหมดเลยแฮะ" เสียงแหบเอ่ยขึ้นพลางไล่สายตามองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า ตั้งแต่จุนฮเวโทรไปตอบตกลงที่จะทำงานกับยุนฮยองและลาออกจากงานอีกสองอย่างแล้ว วันว่างๆวันนี้พวกเขาจึงออกมาหาซื้อเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปทำงาน
"ลองสองตัวนั้นด้วยสิ" บ็อบบี้ชี้นิ้วไปยังเสื้อเชิ้ตลายสีอ่อนบนราว ซึ่งจุนฮเวก็พยักหน้ารับแล้วหยิบเสื้อสองตัวนั้นหายเข้าไปในห้องลองชุด ใช้เวลาเพียงไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ จุนฮเวยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกตัวยาวโดยมีบ็อบบี้ยืนมองอยู่ข้างๆ
จุนฮเวอดคิดไม่ได้ว่าบ็อบบี้มีเซ้นด้านแฟชันดีมาก เสื้อผ้าทุกชุดที่เขาได้ลองจากการแนะนำของวิญญาณหนุ่มล้วนเข้ากันได้ดีกับรูปร่างและนิสัยของเขาจนไม่รู้สึกอึดอัดกับการแต่งกายแบบนี้
"ยังจะคิดมากอะไรอีก ก็รับปากพี่เขาไปแล้วนี่นา" บ็อบบี้เอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นสายตาที่ดูกังวลตลอดเวลาของชายหนุ่มตัวสูง
"เขาเชื่อในตัวนาย แล้วทำไมนายไม่เชื่อตัวเองบ้างล่ะ?" บ็อบบี้เอียงคอถามดวงตาใสซื่อ
นั่นสินะ ทำไมเราจะทำไม่ได้?
หลังจากซื้อเสื้อผ้าแล้ว จุนฮเวก็เริ่มรู้สึกหิว เขาหันไปถามตัวโปร่งแสงข้างๆ "กินอะไรดี?"
"โห ใจร้ายอ่ะ ถามทั้งที่ฉันกินไม่ได้เนี่ยนะ" บ็อบบี้โวย และยังทำปากยื่นบ่นต่อเสียงเบา
ท่าทางเหมือนเด็กงอนทำให้จุนฮเวเผลอหัวเราะเสียงดัง ตอนอยู่ในร้านเสื้อผ้ายังวางท่าพูดปลอบใจเขาอยู่เลย เป็นวิญญาณที่ตลกดีจริงๆ
"ไปร้านนั้นกันๆ" เสียงแหบเปลี่ยนมาตื่นเต้นก่อนจะชี้ไปยังร้านอาหารชื่อดัง จุนฮเวมองตามแล้วก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ