จุนฮเวมองไปยังเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่นั่งทานอาหารกลางวันร่วมกับเพื่อนอายุคราวเดียวกัน แอบเหลือบมองร่างโปร่งแสงข้างกาย เห็นใบหน้าเป็นห่วงก็ได้แต่ถอนหายใจ
"นาย..โอเคหรือเปล่า? ถ้ายังไงลองวิธีอื่นก็ได้นะ" บ๊อบบี้เอ่ยถามด้วยความกังวล เขาจำได้ว่าครั้งที่แล้วที่จุนฮเวเจอเพื่อนคนนั้นแล้วก็ฝันร้าย
"ไม่เป็นไรหรอก" เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่เหงื่อเริ่มออกตามไรผม เขาปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร ก่อนจะตั้งสติแล้วถือถาดอาหารกลางวันตรงไปยังโต๊ะนั้น
"หวัดดี ขอนั่งด้วยนะ" เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดัดให้ดูร่าเริง คนในโต๊ะชะงักแล้วมองคนที่นั่งลงแล้วส่งยิ้มให้
"นี่จุนฮเว เลขาอีกคนของคุณยุนฮยอง" ดงฮยอกเอ่ยแนะนำเพื่อนให้รู้จักกันทีละคนๆ แล้วพวกเขาก็พูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลทั่วไปเพื่อให้เพื่อนใหม่อย่างจุนฮเวได้รู้จักกันมากขึ้น
ถึงจะยังมีรอยยิ้มประดับหน้าอยู่ แต่จุนฮเวแทบฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ในหัวก็เอาแต่คิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี แต่คิดได้ไม่นาน เพื่อนใหม่สองคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกันก็ขอตัวไปเตรียมการประชุมในช่วงบ่าย อีกคนก็ไปหากาแฟดื่ม ตอนนี้จึงเหลือแค่เขากับดงฮยอกตามที่ต้องการ
"ทำงานมาสักพักแล้วนี่ เป็นยังไงบ้าง? คุณชานอูโหดหรือเปล่า?" ดงฮยอกเอ่ยถามเพื่อนสมัยเรียน พอรู้ว่าเพื่อนได้ทำงานในฝ่ายใดก็นึกเสียวสันหลังแทน เพราะเลขาของรองกรรมการบริหารขึ้นชื่อเรื่องความเนี๊ยบและความดุจนพนักงานหวาดกลัวกันเป็นแถว