Sydney zit al jaren op dezelfde school. Ze zit in haar laatste jaar en daarin gebeurt natuurlijk veel drama. Zoals in elke school heb je de populaire tieners, de nerds.. en Sydney? Ze weet zelf niet goed bij wat ze hoort. Eigenlijk wil ze nergens bi...
Hallo allemaal! Welkom in mijn oh zo perfecte leventje. Duh.. niet echt dus.
Ik ben Sydney (foto) en vandaag is het weer maandag.. met andere woorden: huildag. Met veel gezucht gooi ik mijn wekker weg in de hoop dat het stopt met rinkelen en enkele seconden erna hoor ik het ding met een harde knal neerkomen tegen mijn muur en wat later op de grond.
Ik schud mezelf inwendig door elkaar omdat ik echt niet weer een dag naar die stomme school wil gaan vol met rotverwende rijkeluiskinderen.
Toch stap ik uit bed en kijk ik naar de spiegel in mijn kamer. Mijn haar steekt naar alle kanten uit en met een diepe zucht neem ik mijn borstel vast en begin mijn ontplofte goudbruine haren te borstelen. Ik werp een snelle blik in mijn kledingkast en beslis om uiteindelijk een licht blauw kleedje (zie foto) aan te trekken met mijn witte sneakers.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Eigenlijk is het misschien niet normaal voor een meisje.. maar ik gebruik nooit eigenlijk make-up. Ik vind het gewoon niet leuk om heel mijn gezicht vol te kladden met allemaal spulletjes die je huid beschadigen en waardoor anderen denken dat je er totaal anders uit ziet. Ik snap het gewoon niet waarom meisjes daar hun tijd aan verdoen! Het enige wat ik van opmaakspullen gebruik is fruitige lipgloss. Dat vind ik nog leuk aangezien het ook nog lekker smaakt.
Een blik op mijn gsm, haalt me weer terug naar de realiteit aangezien ik nog maar een kwartier heb om te eten en mijn zak te maken.
Snel fiets ik naar het Rozebottelplein waar ik Judith en Rayan al zie wachten. "Hey Syd! Jij hebt je precies moeten haasten," merkt Rayan op. "Dat heb je goed gezien, man," lach ik en ik geef hem een stootje tegen zijn bovenarm. Hij grijnst meteen terwijl Judith rond me heen komt gevlogen om me te omhelzen. De warmte van haar knuffel, maakt me warm vanbinnen en vanbuiten. "Wat een mooie jurk heb je aan, Syd! Van waar heb je 'm? Zara? H&M? C&A? New Look? Primar..." "Jue," onderbreek ik haar, "ik weet het niet meer, rustig." Een klein nerveus gegiechel ontsnapt uit haar mond. Typisch dat onze fashionqueen haar neus weer in mijn kledingstijl steekt. "Sorry, je kent me wel hè?" "Maar al te goed," zeggen Rayan en ik op een zagerige toon in koor. Na wat gelach, besluiten we om toch nog naar school te gaan.
Ugh. Typisch dat HIJ degene is die ik direct weer op school zie.
Nathan aka de zogezegde badboy van deze school loopt zwoel naar een meisje toe en probeert haar met zijn beste versiertrucs voor zich te winnen. Het meisje kijkt hem verlangend aan, wat Nathan aanzet om dichter naar haar toe te gaan zodat zijn lippen bijna de hare raken. Het meisje valt bijna flauw van de spanning, waarna hij zich plots terugtrekt en breed grijnst. Hij geeft haar een papiertje die ze gretig aanneemt. "Kom maar gerust vanavond eens langs," zegt hij zwoel voor hij wegloopt als een mannelijk catwalkmodel.
Jakkes.
Dit tafereel gebeurt elke dag opnieuw en het gekke is dat er steeds meisjes bereid zijn om met hem naar bed te willen gaan. Komaan seg.. Ik wou dat ik zo'n onbeperkte voorraad chocolade had.
Met een luide zucht sluit ik mijn locker en wil ik weer naar huis gaan, maar het geluid van de bel herinnert me er aan dat ik Frans heb. En oh ja.. toevallig zit Nathan en zijn medeplichtigen ook in mijn klas. Hiep hiep hoera!
Judith neemt mijn arm vast en fluistert zacht: "kop op Sydney! We zullen wel iets leuks doen vanavond zodat je je gedachten wat kan verzetten." Ik knik en glimlach haar toe. Het is heel lief van haar dat ze me zo goed mogelijk wil opvrolijken om hier te blijven, maar het zal haar nooit echt lukken, want school en ik...?! Ugh. Die combinatie bestaat gewoon niet!!
* *
"Nathan!! Dis-moi ton respons s'il vous plaît!" Alsof er een bom net ontploft was, werd het opeens super stil in de klas. Nieuwsgierige ogen kijken meteen het slachtoffer Nathan aan. Hij lacht wat stoer en antwoordt: "à quelle question madame?" Mevrouw Van Steenkisten wordt op slag boos en roept hem vurig toe: "naar de directeur, jij!" "Pourqoui madame?" probeert hij nog terwijl bijna de hele klas met hem mee lacht. Bijna.. want ik, Rayan en Judith weigeren om eraan deel te nemen.
We rollen onze ogen naar elkaar toe om nogmaals aan te tonen hoe verschrikkelijk we die populaire guys haten. We moeten er meteen om lachen, maar ik heb niet door dat het opeens ijzig stil wordt totdat ik mijn hoofd terug omdraai en een boze Nathan voor me zie staan.
Oeps. Zou hij gezien hebben dat we hem zo bespot hadden? Waarschijnlijk wel, want anders zou hij nu niet zó voor me staan. Moet ik nu bang zijn ofzo?!
Oké wat zijn de beste vluchtroutes vanuit dit standpunt gezien? Hmm.. het raam is geen slecht idee.. maar dit gezicht mag liever niet beschadigd geraken. Hmmm.. dan is de deur de andere optie. Oké. Ik ga voor de deur. Doei.
"En wie denk je wel dat jij bent?"
Als aan de grond genageld kijk ik op naar zijn lichtblauwe ogen. Oké nu kán ik niet meer wegvluchten. Ik moet dus terug reageren. Maar ik mag niet onzeker overkomen! Dusss hier komt mijn beste bitchmentaliteit even naar boven bro.
"Ik ben Sydney Walker. 18 jaar. Leef zowat mijn hele leven in deze stad en ga al heel lang naar deze school waarin jij met je paddenstoelenhoofd dénkt dat je er regeert. Raar dat je me nog niet hebt opgemerkt na zes jaar, Nathan? Of zit ik misschien onder je sletgehalte. In ieder geval dan, aangename kennismaking paddo!" zeg ik poeslief met knipperende oogjes. Om mijn woorden kracht bij te zetten, sta ik recht en sta ik dus face-to-face met Nathan.
Naast me hoor ik mijn twee maatjes neergaan van het lachen, waardoor ik de neiging moet onderdrukken om zelf niet in een lachen uit te barsten. Vroeger was Nathan namelijk helemaal niet populair en werd hij zelfs gepest om zijn kapsel. Het leek echt op een paddenstoel.
De populaire kids in deze klas zeggen dingen zoals: "wow die zit" of "damn dat ze dat durft".
Nathan zelf is met stomverbaasdheid geslagen en houdt voor één keer zijn arrogante mond. "Ik.. Ik..," begint hij, "niemand heeft zoiets eerder tegen me gezegd." Zijn ogen werden groter en mijn grijns werd breder.
"Wat? Dat je een mannelijke slet bent? Dat je elke avond met andere sletjes het bed in duikt? Of dat je denkt dat jij hier de koning bent van de school?"
Alle popukids beginnen te fluiten als teken dat het een super goede dis was. En ik ben er trots op. Nah. Nathan denkt er precies helemaal anders over want zijn gezicht leek te veranderen naar een opgeblazen tomaat. Maar hij kan al niets meer terug zeggen omdat mevrouw Van Steenkisten ons geklets onderbreekt.
"ALLEBEI NAAR DE DIRECTEUR. ONMIDDELIJK!"
Ow shit. Hoe moet ik dit als altijd super brave dochter aan mijn moeder uitleggen?
Hey allemaal! Jullie vragen jullie waarschijnlijk wel af hoe het komt dat ik niets met weerwolven enzo schrijf, maar ik wou eens iets totaal anders doen. Iets wat ik super leuk vind aangezien ik er meer mezelf in kan zijn. Als jullie het leuk vinden, geef dan alvast een stem of laat een comment achter! Ik ga zo snel mogelijk proberen te uploaden!
