I THINK I LIKE YOU (On Hold)

Hoofdstuk 2: NABLIJVEN

NABLIJVEN

Als we naar de directie gaan, zeggen we beiden niets. Ik voel dat de spanning te snijden is en het enige waar ik aan denk is hoe mijn moeder er op zou reageren als ik thuis kom. Eenmaal aangekomen klopt Nathan op de deur die niet veel later wordt geopend. "Ha mijn vaste klant," zegt de directeur spottend. Na Nathan stap ik het lokaal binnen. De directeur kijkt meteen met opgetrokken wenkbrauw op. "Wat kom je hier doen, Sydney?" vraagt hij verbaasd. Hij kent mijn naam omdat mijn ouders hem kennen van toen ze samen met hem op school zaten. "Ik moest ook naar hier komen van mevrouw Van Steenkisten," zeg ik ietwat met een schuldgevoel.

De directeurs ogen worden groter. "Dat ben ik niet van je gewoon! Wat heb je misschien gedaan?" Goed, er zit niets anders op dan het te bekennen. Ik open mijn mond om te beginnen vertellen maar Nathan is me voor.

"Ik heb haar uitgedaagd. Het is mijn schuld. Ze heeft niets gedaan."

Wow wat?! Heeft dé Nathan aka badboy het net voor me opgenomen terwijl ik hem juist nog in de grond heb geboord? Ik denk dat ik mijn oren moet laten nakijken!

"Nee. Ik had me niet zo mogen laten gaan, meneer de directeur. Ik heb dingen gezegd die ik niet zou mogen gezegd hebben."

Nathan kijkt me verbaasd aan. Hij wil vast niet dat ik de schuld krijg ofzo. Ach wat fantaseer ik. Nathan is een arrogant kind dat met niemand rekening houdt behalve zichzelf en zijn behoeften.

De directeur knikt begrijpend. "Ik snap het. Een uit de hand gelopen gesprek dus."

"Wel nee.. dat begrijp je ook verkeerd. Jongens zoals Nathan spreken niet met normale meisjes zoals ik. Dat gebeurt nooooit!"

Een kleine lach van Nathan trekt mijn aandacht weer naar hem toe. Ik voel een glimlach opkomen maar houd me in. Ik, als normale tiener, lach nooit mee met een popukid. Ik haat ze. En dus haat ik Nathan. Vandaar ook mijn heftige reactie van daarstraks.

"Goed. Volgens mij zijn jullie beiden in de fout gegaan en dus zullen jullie straks een uur moeten nablijven," besluit de directeur vastberaden. Ik zucht en net wanneer ik wil opstaan en mijn tas nemen, gaat Nathan in de aanval. "Nee meneer! Met alle respect, maar u kent haar! Ze steekt nooit iets uit! Kan u het alleen op mij toepassen alstublieft?"

Nu kan ik me echt niet meer inhouden en lach me te pletter. Nathan neemt het weer voor me op!? Niet normaal! Dat.. dat is echt onbegrijpelijk! Twee verbaasde gezichten kijken me doordringend aan. "Wat valt er te lachen juffrouw Sydney?" vraagt de directeur met een strenge ondertoon in zijn stem. "S-s-sorry s-sorry," verontschuldig ik me al giechelend. "Bon, met dank aan de jongeheer mag je tien minuten eerder weg." Mijn gelach verstomt meteen.

Wow, tien minuten. Wat véél! Alhoewel ik mag niet klagen. Hij heeft toch nog een beetje effect gehad op de directeur.

*
*

"Hij heeft wàt gedaan voor je?!" Judith schreeuwt het naast me uit. Ook Rayan kijkt met grote ogen naar me. "Die arrogante paddenstoel is waarschijnlijk wel iets van plan met je," zegt hij opmerkzaam. Ik knik bedenkelijk. "Ja het is onwerkelijk wat hij gedaan heeft! Je kan wel gelijk hebben." Judith knikt hevig.

De refter wordt snel overrompeld door de laatste leerlingen die nog gauw een plaatsje willen bemachtigen. De popukids zitten zoals altijd in het midden van de eetruimte en de nerds aan de buitenkant. Ik, Rayan en Judith trekken ons niets van beide kampen aan en gaan tussen de twee groepen zitten. Iedereen merkt meteen wanneer de badgirl Jasmine en de badboy Nathan van de school binnen komen wandelen. Je zou misschien kunnen denken dat die twee iets zouden gehad hebben, maar ze minachten elkaar zo erg, dat ze steeds verder gaan in hun kwaadaardige plannetjes.