ทุกอาทิตย์แบคฮยอนจะต้องหอบลูกชายคนดีไปหาคุณตาคุณยายที่บ้านซึ่งอยู่ชานเมือง พอตกเย็นชานยอลก็จะมารับแบคฮยอนกับบยอลไปทานข้าวเย็นกับคุณปู่คุณย่าของบยอลอีกบ้านหนึ่งในเมือง นั่นเป็นเพราะข้อตกลงที่มีความคิดถึงของคนสูงวัยย์ต่อหลานชายสุดที่รักเป็นเหตุผล
หากเป็นตอนยังเด็กแบคฮยอนก็คิดว่าการไปบ้านปาร์คน่ะสามนาทีก็ถึง แต่พอหลังจากพวกเราขึ้นมหาลัย ตะกูลปาร์คที่อยู่บ้านติดกันมาตลอดก็ย้ายบ้านไปอยู่อีกที่เพราะว่าพ่อของชานยอลสร้างตึกศูนย์ใหญ่ย่านการค้าในเมือง และเพื่อการเดินทางที่สะดวกก็เลยย้ายกันทั้งบ้าน
ดีหน่อยที่ทั้งชานยอลและแบคฮยอนอยู่หอด้วยกัน ก็เลยไม่รู้สึกอะไรมากนักเพียงแต่เสียดายบ้านหลังข้างๆเฉยๆเพราะแบคฮยอนเคยไปวิ่งเล่นบ้านนั้นอยู่ออกบ่อย
เป็นเรื่องปกติที่ในวันที่คุณหนูปาร์คบยอลมาที่บ้านของคุณตาคุณยายจะมีแม่บ้านนับสิบแวะเวียนเข้ามาเล่นด้วยจนถูกนายหญิงเอ็ดให้ไปทำงานทำการกันบ้าง แต่ก็เท่านั้นแหละ.. เพราะความน่ารักน่าบีบของหนูน้อยทำให้แม่บ้านหลายคนสลับผลัดเปลี่ยนกันมาเล่นกับเจ้าตัวเล็ก
และถึงแม้ว่าเหล่าคุณป้าหรือพวกพี่สาวจะถูกไล่ให้กลับไปทำงาน ปาร์คบยอลก็ยังมีเพื่อนเล่นที่แสนจะซี้ปึกและรู้ใจกันยิ่งกว่าเพื่อนคนไหนๆ ขนหนานุ่มที่น้ำตาลทองของเพื่อนสนิทเป็นที่รองหัวชั้นดียามหนุนนอน และตอนที่ออกวิ่งสี่ขาของเพื่อนคู่ใจก็ก้าวรอเจ้าตัวเล็กเสมอ