วันนี้เป็นอีกวันที่แบคฮยอนอยู่บ้านกับลูกชายสองคน หลังจากส่งสามีขึ้นรถไปทำงานด้วยจูบหวานๆของสองแม่ลูกยามเช้า เขาก็พาลูกมาเล่นอยู่บนโซฟาหน้าทีวีที่มีการ์ตูนเรื่องโปรดของเจ้าตัวอ้วนถูกเปิดทิ้งไว้
"หม่ะมะ"
"ครับลูก"
สิ่งมีชีวิตตัวแสบที่หน้าตาละม้ายคล้ายคนเป็นแม่ถูกกอดแนบอก แบคฮยอนกดจูบลงบนขมับหอมชื้นเหงื่อของลูกหลังจากการวิ่งไปวิ่งมาไล่รถไขลานอยู่สักพัก แล้วเลื่อนมาจูบลงบนมือป้อมๆที่เอื้อมมาจับหน้าเขาด้วยความรัก
"น้องบอนหาชันยอนอะ หม่ะมะหาชันยอน"
"พึ่งสิบเอ็ดโมงเอง หนูอยากไปหาคุณป๋าแล้วหรอ คิดถึงคุณป๋าหรอครับเจ้าอ้วน" ริมฝีปากเอิบแดงจูบซ้ำลงบนแก้มยุ้ยๆนั่นอีกครั้งเพราะความหมั่นเขี้ยวแก้มกลมๆที่ยุบยิบไปมาล่อตาล่อใจเขาเหลือเกิน
"อื้อ..หม่ำๆคับ!"
"ตกลงคิดถึงคุณป๋าหรือหิวกันแน่"
แบคฮยอนหัวเราะ แถมยังบีบแก้มนิ่มของลูกชายจนน้องร้องแอะๆแล้วหัวเราะตาหยีตามไปด้วย ร่างเล็กอุ้มลูกชายเข้าครัวแล้ววางน้องบยอลลงบนเก้าอี้ทานข้าวของเด็กที่มีที่ล็อกเอวกันน้องตก โหลคุ้กกี้บนชั้นถูกเอื้อมหยิบลงมาทำให้ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกายวิบวับจนคนมองชอบใจ
หม่าม๊าตัวขาวหยิบขนมใส่ปากตัวเอง ทำหน้าตาราวกับมันอร่อยเสียมากมายหลอกเด็กอ้วนที่เริ่มอ้าปากตามตั้งแต่เขาส่งคุกกี้ชิ้นเล็กเข้าปาก แบคฮยอนมองลูกชายที่เคี้ยวน้ำลาย ชูมือขึ้นสูงแล้วกำสลับแบให้รู้ว่าขออย่านึกขำ เด็กอะไรตะกละจริงๆ