พอลูกหลับแบคฮยอนถึงได้ลุกออกจากเตียงเล็กๆของหนูน้อย จัดการดับไฟดวงใหญ่แล้วหรี่ไฟหัวเตียงให้ลูกชาย กระชับผ้านวมหนากันหนาว กดจูบแก้มน้องบยอลส่งน้องเข้านอนเช่นทุกคืน แม้ในห้องจะแสงสลัวแค่ไหนแต่บคฮยอนก็เห็นว่าหมูน้อยของเขานอนหลับอมยิ้มแก้มตุ่ย
สงสัยจะฝันดี
ร่างเล็กกลับออกมาจากห้องนอนลูก เขาปิดประตูเชื่อมด้วยความระวัง มองซ้ายแลขวาหาผู้ชายตัวสูงที่บอกว่าจะรอเข้านอนพร้อมกันแต่ก็ไร้วี่แวว ไฟในห้องนอนใหญ่เปิดสว่างโล่แต่ไม่รู้ว่าปาร์คชานยอลหายไปไหน
"ชานยอล... หายไปไหนของเขา"
แบคฮยอนตัดสินใจออกจากห้อง ร่างเล็กก้าวไปยืนชิดราวบันได ชะเง้อคอมองด้านล่างที่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมาจากห้องครัว ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าสามีคนดีของเขาหายไปไหน คนน่ารักก้าวตามลงไป ตั้งใจว่าจะลงไปดื่มนมอุ่นๆแล้วขึ้นนอนพร้อมสามีตัวของเขา
หม่าม๊าของน้องบยอลวิ่งสลับเดินมาที่ห้องครัวด้วยความระวังเพราะอยากจะแกล้งสามีก็เลยกลัวเหยื่อจะรู้เข้าว่าแบคฮยอนอยู่ตรงนี้ และภาพที่แบคฮยอนเห็นขณะเกาะขอบประตูครัวเอาไว้คือลำคอขาวผ่องที่มีกระเดือกลูกใหญ่ของสามีเคลือนขึ้นลงช้าๆระหว่างที่เขายกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ริมฝีปากอิ่มนั่นมันอะไรกัน..
แบบนี้ไม่ดีเอาซะเลย
มันเกิดขึ้นสองสามวันมาแล้วที่แบคฮยอนเอาแต่ลอบมองริมฝีปากของสามี แถมยังเผลอเริ่มจูบเขาก่อนไปตั้งหลายหนทั้งที่แบคฮยอนไม่ค่อยได้เริ่มก่อนมากนัก ริมฝีปากเอิบแดงเผลอเม้มเข้าหากัน ลอบกลืนน้ำลายมองตามสามีตาไม่กระพริบ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันทั้งที่แบคฮยอนเห็นชานยอลดื่มน้ำมาไม่รู้กี่หนต่อกี่หน แต่ครั้งนี้มันให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป น้ำเปล่าในแก้วมันไหลลงมาตามลำคอแกร่งซึมลงบนปกเสื้อนอนสีเทาของเขา