เช้าวันนี้ไม่เลวร้ายสักเท่าไหร่สำหรับคุณแม่ท้องอ่อนหากเทียบกับช่วงก่อนหน้านี้ที่แบคฮยอนต้องตื่นขึ้นมาพร้อมอาการผะอืดผะอมจนต้องขอกระโถนเสียเดี๋ยวนั้น หม่าม๊าของน้องบยอลค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่พร้อมกับความรู้สึกวิงเวียนศรีษะที่ออกอาการน้อยกว่าทุกวัน
เปลือกตาสีมุกกระพริบปริบๆปรับโฟกัสสายตาอยู่ราวสามหน ก่อนจะพบว่าสามีตัวโตและลูกชายที่ตื่นก่อนนอนอยู่ใกล้ๆ ริมฝีปากบางเฉียบของแบคฮยอนวาดเป็นรอยยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเจ้าอ้วนตัวแสบของเขาดังลั่นห้อง
"หมะม๊ะตื่นแย้ว!"
"อื้อ..บยอล"
"หอมๆ พิ้บอนหอมหม่ะม๊ะ!"
แบคฮยอนครางฮื่อเมื่อเจ้าตัวกลมตะโบมปลายจมูกใส่แก้มขาวโดยไม่รอให้หม่าม๊าตั้งหลัก หนึ่งคำผ่านไปก็แล้วสองคำผ่านไปก็แล้ว แต่ปาร์คบยอลก็ยังเอาแต่วนหอมวนจูบ แตะริมฝีปากลงบนผิวเนื้ออุ่นๆของคนแม่อย่างสนุกสนาน ไม่รู้ว่าเช้านี้ลูกน้อยไปอารมณ์ดีอะไรมาแต่แบคฮยอนก็รู้สึกอารมณ์ดีตามไปด้วยถึงได้ปล่อยเสียงหัวเราะหวานใสใส่เจ้าตัวแสบแต่เช้า
ตั้งแต่วันที่คุณป๋าเขาอธิบายให้น้องบยอลฟังเกี่ยวกับหนูน้อยในท้องของหม่าม๊า เจ้าอ้วนของแบคฮยอนก็เปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเองหลังจากนั้นไม่นาน แม้จะเป็นพี่ชายแต่ตัวป่วนก็ยังคงความแสบของเจ้าตัวเอาไว้เสมอต้นเสมอปลาย แก้มขาวๆของหม่าม๊าถูกเด็กชายปาร์คบยอลขโมยหอมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนต้องส่งเสียงประท้วงให้คนพ่อเค้าช่วยแบคฮยอนที