Aşk

Yeter!

Beni üzmedi hiç derdim hep. Ama senin benim seni sevdiğimi bildiğini öğrenene kadar. Sen bunu biliyodun ve bunu bile bile beni hep kendine bağladın. İçimi acıttın. Her gece ağlattın, hasta ettin, her gün biraz daha öldürdün beni. Sen ne kadar zor biliyor musun senin için ağlayıp sonra ailene mutlu rolü yapmak. Sırf baban seni ağlarken görmesin diye gözyaşlarını içine akıtmak. Beni sevmiyorsun beni hiç sevmiyorsun sen. Ne arkadaşın olarak, ne insan olarak ne başka bir şey... Sen hep beni kullandın. Bana her istediğini yaptırdın. Oyuncağın oldum resmen. Sırf seni sevdiğim için, seni sırf çok sevdim diye. Çok alay ettin mi benimle acaba, daralınca aklına getirip benim seni sevdiğimi çok güldün mü? Ben sana güvenirken acaba sen benim güvenimi kıracak şeyler yaptın mi? Sana çok güvenirdim hala da güveniyorum ama kırgınlığım var. Sen biliyodun ve bana hiç bir şey söylemedin yada benden uzaklaşmadın. Neden ya? Niyee? Ben bu kadar acı çekmeyi hak edecek ne yaptım? Ya ben sen bana mesaj atınca bile heyecanlanıyorum. Kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Sen yanımdayken nefes alamıyorum kalbimin hızlı çarpmasından. Gözlerine bile bakamıyorum heyecanlanip bayılırım diye. Senin derdin neydi ki benimle benim seni sevdiğimi bile bile uzak durmadin benden?