Heart shaped box

hoofdstuk 4

pov Melody

langzaam gaat de deur open..
En tot mijn grote opluchting komt er een bruin lief poesje binnen lopen.
Ik zak door mijn knieën en aai de kat, daarna til ik de kat op en ga op de rand van het bed zitten en praat lieve woordjes tegen de kat.
"ah je hebt Kate al leren kennen zie ik" geschrokken kijk ik op naar waar de stem vandaan kwam. Er staat in de deuropening een jongen met lange bruine lokken en blauwe schattige ogen. Ik voel me op dit moment zo ongemakkelijk dat ik niks kan uitbrengen. "Het is oke hoor, ik ben trouwens Michael" stelt de jongen zich voor en gaat naast me op de rand van het bed zitten

Eindelijk heb ik mijn stem terug en komt er een reactie "hoi uh ik ben melody, maar iedereen noemt me mel". De jongen die dus duidelijk Michael heet kijkt me aan en lacht schattig. Dit moment, wat wel uren lijkt te duren word onderbroken door een schreeuwend geluid van Michael. Geschrokken kijk ik naar wat er gebeurd en begin dan hard te lachen als ik zie waarom Michael zo schreeuwt. Kate heeft zich vastgegrepen in de speelse haarlokken van Michael. Ik help Michael met Kate los te maken van zijn haar en probeer mijn lach onder controle te houden, als we uitgelachen zijn herinner ik me waarom ik ook alweer naar boven kwam. "Zeg waar heb jij mijn broertje gelaten?" Vraag ik "oh! Dus daarom was je op mijn kamer" antwoord Michael terug "je broertje kwam boven en toen zijn we naar de game zolder gegaan" ik knik en sta op terwijl ik mijn shirt goed trek. "Nou ik moest maar weer eens gaan" zeg ik verlegen en ik wacht niet op een reactie maar loop direct naar beneden terwijl ik mijn broertje roep.

beneden gekomen kijkt iedereen me vragend aan "ze zaten op de game zolder" leg ik uit en iedereen in de kamer knikt of mompelt wat. "Nouja" zegt mijn moeder "u woont hier heel leuk en knus, bedankt voor de gastvrijheid maar we moesten maar weer eens gaan" daarna richt ze zich naar mij "ga je broertje halen, hij moet nu komen". Ik knik en loop naar de trap "LUKE" schreeuw ik naar boven en wacht op een antwoord, geen reactie, dus ik ren de trap op en wil weer schreeuwen als ik tegen Michael aanbots en we ongemakkelijk tegenover elkaar staan. Ik kan zijn deodorant ruiken kokosnoot. "Uh luke, we moeten gaan" stotter ik "oja nee tuurlijk" antwoord Michael gespannen en hij opent een deur. "Uh luke? Jullie gaan" er klinkt veel commentaar vanuit de kamer maar uiteindelijk verschijnt het hoofd van mijn broertje ook. "Michael? Snel weer gamen?" Zegt hij met grote smekende ogen. "Uh ja tuurlijk jochie" zegt Michael opgewekt en geeft mijn broertje een high five.

pov Michael

wow, wat een meid!
Melody zonet vertrokken, jammer genoeg. Gelukkig zie ik haar broertje binnenkort weer en heb ik dan kans om er achter te komen waar ze woont. Ik sluit de PlayStation af en ruim de boel op, daarna loop ik naar beneden. "Mam! Pap!, wat eten we vanavond?" Roep ik terwijl ik de keuken in loop en wat drinken voor mezelf in schenk. "Euh goed dat je het vraagt" zegt pap en krabt aan zijn kin "wat dachten jullie van pizza?" ik knik en mijn moeder natuurlijk ook. "Ik fiets wel even heen" opper ik en nog geen 5 minuten later zit ik op de fiets opweg naar de cafetaria. Aangekomen bij de cafetaria zie ik twee jongens staan aan de zijkant van de cafetaria. Ik zet mijn fiets op slot en wil net doorlopen naar binnen als ik zie wat de jongens doen: ze trappen en spugen naar een meisje dat op de grond in de steeg ligt, maar wacht! Dat meisje is melody !! ik ren er op af en trap een van de jongens hard op zijn onderbeen, de andere jongen schrikt en wil weg komen maar ik grijp de jongen vast en geef de beide jongens er hard van langs totdat er steeds meer mensen naar buiten komen en ik van de beide jongens word afgetrokken. Vanaf dan gaat alles in rap tempo, er arriveren twee ambulances en èèn politie auto. Al snel kom ik samen met Melody in een ambulance terecht en gaan we op weg naar het ziekenhuis. Ik voel de woede in mij koken en hoop dat de twee jongens er erger aan toe zijn dan melody. Vijf minuten later komen we bij het ziekenhuis aan en word Melody bij me weg gehaald en word ikzelf op de gang gezet.

Dan bedenk ik me dat ik mijn ouders ook moet inlichten dus bel ik mijn vader en vertel in het kort hoe het is gegaan. "Ach knul ! Wat vreselijk , nou blijf jij maar bij Melody en probeer contact te zoeken met haar ouders? Laat ook horen hoe ze het maakt eh!" Antwoord mijn vader na het aanhoren van mijn verhaal, we bespreken verder nog wat dingen en hangen dan op. Precies op het zelfde moment komt Melody de gang op komen met twee krukken en in het gips, ook heeft ze veel wonden en blauwe plekken. Ik loop naar jaar toe en zonder wat te zeggen trek ik haar dichter bij me en voel hoe Melody haar tranen laat stromen. Zo staan we daar nog een tijdje en dan verontschuldigd ze zich voor het snotteren op mijn shirt "tis al goed" zeg ik terwijl ik kijk naar de natte plek op mijn shirt "zullen we maar naar huis gaan?" Ze knikt en samen lopen we naar de fiets. Terwijl ik de fiets van het slot wil halen betrekt mijn gezicht "ik bedenk me dat je niet achterop mag en kan" zeg ik half lachend "taxi?" Stel ik dan maar voor, die fiets komt later wel "ja graag" antwoord Melody zwakjes

—————•
kort hoofdstuk iknow sorry!!
Hopelijk is het nog leuk??
Sorry voor het lang wachten op hoofdstuk 4!!