Kelebek ömrü

Bölüm 6

Sende biraz ben bulmuştum... Benden bulmuştum...

Acı gördüm!

Göz yaşım dinmedi...

Sızı bildim!

Yaram hiç kabuk bağlamadı...

Ben sende sevgi bulmuştum... Aşk değil! Sevgi...

Şefkat bulmuştum... Kimse fark etmese bile, karanlıkta kaybolan birinin yüreği mavi olur...

Kimine deniz mavisi, dalgalarıyla alır götürür çok uzaklara... Kimini gömer kalbine, boğar derinliklerinde... Kimine gökyüzü huzurudur...

Güzel sever, yüreği mavi olan biri gökyüzü kadar sonsuz sever... Rahat sever... Darlandırmaz...

Bende güzel severdim de, görünen o ki kimsenin kalbi müsait değil. Belkide ben yalnış kapıları çalmışımdır..

Sevgi bu hayatda son duraktır.

Ömürlük olmalı benim bildiğim sevgi...

İnsan kendine bir tek sevgili değil de, hayat arkadaşı ola bilecek birini seçmeli... Yeri geldi mi sinirini ondan çıkarır, ona patlar ama, yeri gelince sarılır. Küçücük kanephede oturmuş olsa bile kucağına yerleşir, çizgi filmi izletir. Benim bildiğim sevgi böyle birşeydi...

Ama yalnış biliyormuşum...

Kızlar artık güzel sözlerle yetinmiyor... Erkekler ise öküzlüğü çekicilik sanıyor.

O kadar mutlu olamadım ki'... (mutsuz oldum demiyorum).

O kadar mutlu olamadım ki, birazcık sevinsem gülümsüyorum...

Kalpten gülmeği göze alamam. Anlarlar, alarlar benden gülüşümü...

Güzel haber aldığımda sevinmiyorum hatta haberi yoktan saymaya çalışıyorum. Bende, 'bir sevinene, hayat kaybı bedava' gibi bir durum vardı...

Hep hayallere sığındım ben.

Yalnızlığımdan... Anlaşılmamazlığımdan... Görülmediğimden... Fark'edilmediğimden...

Hayallerimde baş rol benimdi.

Herkesin dikkati bende. Bütün gözler üzerimde. Başarılı birisiyim. Ailem gurur duyuyor. Arkadaşlarım yakından ilgileniyor. Bir de bulunduğum ortamın en güzel kızıyım olayı var tabi...

Yüzüme tebessüm geldiği an ya şarkı biter ya da birileri anın büyüsünü bozar. Uyanınca haliyle kül kedisine dönüyorum.

Yalnızlığın en saçma halini yaşıyorum...

Her terk edilişimde, her tartışmada kendimden biraz daha uzaklaştım...

Ben tünel gibiydim. Kimi tiren gibi hızlıca geçip gitti, kimi de küçük arabalar gibi karanlığımı süzerek geçti...

Benim sonumda ışık vardı. Benden geçen ışık. Benden geçipte ulaşıla bilen ışık fakat karanlığı göre bilen çok az insan vardır, hiç biri de bana rastlamadı.

Sana da kızamıyorum ama, çok kırgınım...

Şimdi yaşananlar gözümün önünden geçip gidiyor canım çok sıkılıyor biliyormusun?

Bu şehri ben senli sevmiştim... Seninle benimsemiştim...

Her durakta hatıralarımız yatıyor. Geçersem kalkar ağlarlar yokluğuna, tek başıma paniklerim. Sakinleştiremem. Yolumu değiştirsem silinirler diye korkuyorum...