Sessiz Çığlık

Yokluğu varlığı olmak;

Geçen saatler onun için hiç bir şeyi ifade etmiyordur.Biliyordu annesinin denizde olduğunu olduğunu ama kabullenmek istemiyordu.Annesinin hayalini karşısında kurup konuşuyordu onunla,oysa ki bilmiyordu kendi kendine konuştuğunu ama onun aslında tek isteği annesinden kopamayaşıdır. Gittiği psikologun dediği aklından hep aklındadır.''Artık annenle vedalaşman lazım'' hep bu cümleyle zihninde oyun oynarcasına dalga geçiyordu.Doğru yol buydu ama İlknur için bu yol kademeli bir geçitti.İlknur bu kademenin başındaydı,ölmedi diyordu. Biraz gezmek istedi.Sahilin diğer bölgesine yürüyüp bir banka oturdu . Mp 3 'ünün kulaklığını takıp çalan müziğin akışına kapıldı.Önünden geçen insanlar kimi durgun yürürken kimi mutlu bir aile tablosu içinde bulundu.Sakin durumuyla etrafı izlerken gözüne bir genç adamın elindeki bir defter ile bir kalem gözüne çarptı.Sanki kendini yazdırmaya kaptırmıştı.Kulaklığını çıkarıp onun yanına doğru ilerledi.Genç adamın bulunduğu durum İlknur'un çok ilgisini çekti.Hemen yanına giderek;

-Merhaba,ne yapıyorsun?

-Merhaba, bir defter tutuyorum.Sevinçlerimi ,hüzünlerimi paylaşıyorum ve bu benim hayat biçimim 

-Bununla uğraşmak saçma olmalı,hem kağıt parçasına bir şeyler demen kendi kendine konuşma havası verir.

-Hayatı bir,iki cümleyle kısıtladın farkında mısın?

-Kısıtlasam çok farklı yerlerde olurdum.

-Dediğin gibi şuan buradasın.

-Nasıl?

-Bu arada adın neydi?

-İlknur senin?

 -Burak,memnun oldum.Buraya sürükleyecek kadar ne yaşadın,merak ettim daha doğrusunu söylemek gerekirse

-Bende memnun oldum da,her gelen yanında bir anısını fırlatıp yok mu ediyor?onu anlamadım.

Burak hafif gülümseyerek;

-Bu sahil daha çok bana göre insanların duygu yoğunluğuyla boğuşmuş gibi geliyor hatta sorduğum soruyu bu son bilgilendirmeme göre cevaplamanı isterdim.

-Neden geçmiş zaman kipini kullanmayı bu kadar tercih ediyorsun?

-Daha önce de dediğim gibi ,bu benim hayat biçimim hem gelecek zamanda ne olacağını bilemeyiz önceden kendimizce yorum yapmak uygun olmaz değil mi?

-Çok farklısın evet şuana kadar gördüğüm hayatımda çok farklı biri

-Daha tanımadın,bu cevap fazla erken değil mi?

-Seni çok tanıdığımda ne olacak  ,mesela intihar mı edecek misin?

-Anlamadım ne? 

Boşver beni kimse anlamıyor deyip ağlayarak uzaklaştı.Burak arkasından bağırdı ama İlknur duymadı.Yeniden annesinin bulunduğu noktaya giderek annesine isyan ederek bağırdı;

-Ya neredesin anne neredesin? delirdim görmüyor musun? ya sen nasıl beni terk edersin ama ben ne yapacağım şimdi , neredesin ya nerede?

o an Burak arkasından geldi.İlknur bir an boş bulunup sarılarak omzunda ağladı.Burak' ağlama diyerek o da hafiften kendini ona bırakarak sarıldı.Bir ara İlknur'un göz yaşını sildi.İlknur bu görüntüye alışık değildi.Bir an kendine gelip;

-Kusura bakma boş bulundum saatte 5e geliyor zaten gideyim.

-Ne olduğunu anlatmak istersen dinlerim.Görüşelim istersen.

Tabi olur diyerek telefon numaralarını birbirine verdiler.İlknur deminki yaşadığı anı hatırlayınca hafif utandı,Yola çıkmak için arabasına bindi.Telefonunu açar açmaz birsürü mesajlar ve aramalar vardı.Buna rağmen hiç aldırmadan yola devam etti.Trafik yoğundu,etrafına bakındı bi ara dikkatini bi yer çekti.