İçimde kalan

İlk Karşılaşma 1

Hastanedeki odamda mesai sonrası evrak işlerimi toparlıyorum her zamanki gibi sevdiğim şarkıları dinlerken bir elimde kahvem. Tam o sırada yine o şarkı çalıyor onu ilk gördüğüm gün walkmanimde çalan...

Şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler.

Şimdi bana seninle bir ömür vadetseler.

Şimdi, bana yeniden ister misin deseler

ben şarkıda kaybolmuşken gözlerimden akan yaşların varlığını bilgisayarın klavyesindeki ıslaklıktan anladığımda ekrana boş boş baktığımı farkettim. Kulaklarıma değen melodilerle yüreğime dolan hatıraların içimi sıkıştırdığını hissettiğimde bilgisayarı kapatıp çantamı ve montumu alarak daha fazla kalamadığım odamdan çıktım. Ama biliyordum ki kendimi beraber götürdüğüm her yerde bu yürek sıkışıklığı benimle gelecekti bunun mekanla ilgisi yoktu ki...Öyle olsa kilometrelerce uzaklara gelmiş olmam yaşanan her şeyi arkamda bırakmamı sağlardı öyle değil mi?

Hikayeme gelince aslında büyük yıkımlar yaratacak olaylar,ihanetler veya büyük acılar yok. Aslında hangi acı daha büyüktü ya da insanın yaşadığının yıkım olmasının ölçütü neydi ki? Çünkü yaşadıklarım benim hayatımda bayağı bir yıkım yaratmış, yüreğimde gün geçtikçe büyüyecek acıların ilk halkasını oluşturmuştu. Çünkü çok sevdim çok da sevildim biliyorum o zaman yetmeyen neydi de bugün o kadar ayrıydık ki nerede ve ne yaptığını bilmiyordum. Belki başka bir aşka yelken açmıştı hatta hatta evlenmişti yo bu olamazdı değil mi olsa duyardım offf...Başımı sağa sola sallayarak düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım. Bazen diyorum bir durdurma düğmem olsaydı da kafamın içindekileri susturabilseydim...Lojmanlarda kaldığım misafirhaneye geldim. Odama girdim. Kahvemi elime alıp en sevdiğim koltuğuma oturdum, bu sefer işimi garantiye alıp klasik müzik açtım zihnim arınsın diye ve bundan üç yıl öncesine gittim ilk karşılaştığımız geceye...

Ben asker bir babanın ömrü hava üsleri ve lojmanlarda geçmiş iki çocuğundan büyüğü ve kız olanıyım. Çocukluğumdan beri uçmaya, uçaklara büyük ilgim vardı pilot olmak da gerçekleşemeyen hayallerimden biriydi. Gerçi zamanla çocukluk hayalimin yerini alan diğer hayalimi gerçekleştirdim ve istediğim üniversitenin Psikoloji bölümünü bitirdim. O akşamda üs sınırları içinde bulunan sinemaya gittim arkadaşlarımla ilk vizeler sonrası. Önümüzdeki hafta hem staja başlayacak hem de bitirme tezimin saha araştırma çalışmalarına başlayacaktım ve evet en sevdiğim yerde. Hava üssünde tezim ve staj çalışmalarım için üniversite ve babamın da sayesinde üs komutanlığından gerekli izinler alınmıştı nihayet. Ve ben hayallerimin ikisini birleştirerek gerçekleştirecektim. Ben verilen film arasında bunları düşünerek hava almak için çıktığım üsde farkında olmadan uçakların kalktığı piste doğru kulağımda walkmenimdeki şarkıya tezat gülücükler saçarak yürürken pilot üniformasıyla karşıdan yorgun ama dimdik duruşuyla dikkatimi çeken birini gördüm. Çok yakın değildik yüzünü veya yaşını seçemedim tabii. Ama yaklaştıkça onun da bana baktığını gördüm ama uçtuğu gökyüzünü bile kıskandıracak güzellikteki mavileriyle. Zaten tek gördüğüm de bu oldu. Sanki herşey birdenbire silindi ve tek gerçeklik saplanıp kaldığım gözleri oldu. Aslında öyle sadece güzel bir göz ve yakışıklılık kolay kolay beni etkilemezdi. Çevremden de hep duyduğum gibi güzel olduğumu biliyordum ama erkeklerle genellikle arkadaş kalırdım çünkü yüreğime gözleriyle bakabilen, baktığında ruhuma kadar işleyen bir erkek olmamıştı ta ki o ana kadar. Ve hep sırf yakışıklı diye bir erkeğe bakakaldığı için dalga geçtiğim arkadaşlarımın ahı mı tuttu diye düşünmüyor değilim. Onlar da benimleydi ama kantinden birşeyler alıp yanıma geleceklerdi. Ben her zaman ki gibi düşüncelere dalınca yaptığım gibi öyle hızlı yürümüş olmalıydım ki epey uzaklaşmıştım, muhtemelen şimdi beni arıyordu onlar da.Hep düşünmüşümdür onları beklesem biz orada değil ama daha sonra farklı bir ortamda karşılacaktık acaba aramızda yine o ağırlığını bile hissettiğim akım olacak mıydı?Yoksa o ana özel miydi, o yere?...