Ona inanmak istemeden de içime bir kurt düşmüştü. Ama bunu ona belli edecek değildim.Böyle düşünsem de gözümden bir damla yaş gelmişti.
-Hem sen nereden öğrendin ki bunu diye çıkmayan resimle son bir umut sesimi duymasını sağlamıştım.
-Abinden deyince kanımın çekildiğini hissettim.
Hemen çantamı açıp içinden telefonumu çıkarıp abimi aradım bir süre bekledikten sonra açıldı ve abimin sesi geldi :
-Efendim güzelim
-Abi duyduklarım doğru mu diye hiddetle sordum.
-Ne duydun güzelim diye korkuyla sordu
Ağlamaklı bir sesle :
-S-Siz benim gerçek ailem de i lmiş siniz dedim ve kendi i mi tutamadım.
-Abim üzülme gülüm ben hemen ilk uçakla İzmir'e geliyorum deyip kapattı.
NOT:.Bu arada Defne'bin abisinin ismi Yusuf :)
Yusuf'un ağzından:
-Anne ben Defne'nin yanına gidiyorum her şeyi öğrenmiş.
-KİMDEN !!!
-Bilmiyorum ama çok kötü durumdaydı.
-Oğlum!
-Tamam anne onu da alıp götüreceğim
Bir yandan arabayı kullanıyor, diğer yandan da annemle konuşuyordum kim bilir DEFNEM ne haldeydi. On uy anlamak çok zordu ama ben onu az da olsa halini tahmin edebiliyordum.
Çok seviyordum Defne'yi o benim öz olmasa da kardeşimdi. O benim kıymetlimdi.Şimdi ben ona nasıl anlatırdım durumu?
Ama ne olursa olsun ben onu kaybetmeyi göze alamazdım.
Hemen çıkıp,ilk uçakla İzmir'e gittim ve önceden Defne'nin telefonuna yerleştirdiğim takip programını açtım ve navigasyondan baktım...
Ne!!! Hastahane mi? O kadar mı üzülmüştü duyduklarına???
Hemen Hastahaneye sürdüm danışmana gidip odasını ve durumunu öğrendim.
Odanın kapısına gelince duraksadım çünkü içeriden erkek sesi geliyordu hemen,içeriye daldım ve gördüğüm manzarayla 2. bir şok geçirdim. Çünkü içeride Oğuz dallaması vardı ve onun karşısında Defne ağlıyordu.
Sen ne hakla kardeşimi ağlatırsın dallama deyip boğazına yapıştım. Sonra bir anda Defne'nin çığlığıyla olduğum yerde kaldım.
"BÜŞRAAA!!!!" Deyince yanıma baktım telaştan yanımda olduğunu unuttuğum Büşra vardı...
Defne'nin ağzından....
Karşımda abimi görünce sinirlensem de yanındaki Büşra'yı görünce yumuşadım ve yanıma gelmesi için işaret ettim.
Gelip yatağın yanına oturdu. Hemen sarıldım ona sonra abimle Oğuz'un kapıyı kapatıp çıktıklarını duydum.
Ağlaya ağlaya olanları anlattım.
O da dinleyip beni teselli etti.
....
Sonunda bekleyemeyip daldılar içeri odunlar, insan bir girerken kapıyı çalar de mi ama tok odunluta son nokta abim gelip ağzında birşeyler geveledi ama tam anlamadım en son dayanamayıp:
-Yalancı, siz bana yalan söylediniz hepinizden nefret ediyorum deyip son noktayı koydum.
.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YOL ARKADAŞIM
Fanfic"Baba lütfen ben oraya gitmek istemiyorum ben Büşra'dan ayrılamam lütfen ben yapamam" deyip son zamanlarda yaptığım gibi yine gözyaşlarımı tutamadım ama nafile... ben ne zaman gitmem dediysem de sonucu belliydi yine benim sözüm kale alınmayacaktı am...
