İçimden Geldiği Gibi

Dünyanın En Mutlu İnsanı

            Doğduğumuzdan beri bi planın parçasıyız. Anne babalarımız için birer umut. Kendi yapamadıklarını yaptırabilmek için ikinci bir şans. Sonra okula başlıyoruz. Okuma yazmayı öğrettikten sonra bize nasıl biri olacağımızı öğretiyorlar. Nasıl yaşayacağımızı, nasıl para kazanacağımızı ama nasıl mutlu olacağımızı değil. Beynimizi boş bilgilerle dolduruyorlar. İlerde bir müzisyen olmak isteyen birine fizik öğretiyorlar. Daha kötüsü hayallerini çalıp onu bir fizikçiye eviriyorlar. Kimse bir çocuğa 'Büyüyünce ne olacaksın?' diye sorarken içten sormaz. Zaten hiç bir çocukta bir süre sonra içten cevap vermez bu soruya. Ya anne babasının istediği mesleği söyler ya da bilmiyorum bakıcaz der. İlkokuldan beri girdiği sınavlar ona hayatının sınavlara bağlı ilerlediğini öğretmiştir. Üniversite için sınava girdiği zamansa doktor, avukat falan olmayacaksa eğer boşvermiştir. Ne olursa olsun deyip oturmuştur o sıralara. Sonra ne olursa olsun diye girer amfilere, dersliklere. Sonunda parasını kazanan, işinde gücünde, yaşamını sürdüren bireyler haline gelir çocuklar. Kimisi evli, kimisi yalnız, kimisi huzurlu, kimisi huzursuz. Ama hiçbiri kendi bildiğini yapıp, zamanında sokaklarda yatıp, aç kalıp, birilerinden şans isteyip ve sonunda sahneye çıkıp şarkısını söyleyen, o müzisyenlik hayali kuran çocuk kadar mutlu değildir. Çok zor olmuştur onun için hayat. Çok şeyler yaşamıştır. Acı çekmiştir. Ama sonunda sahneye çıkıp önünde duran o küçük kalabalığı gördüğü an herşeye değdi demiştir. Hayallerinin değişmesine izin vermeyip onları gerçekleştiren insandır o. Dünyanın en mutlu insanıdır.