I'll Show You The World *H.S*

9

*Maddy*

Ik word wakker van het licht dat door de gordijnen heen komt. Ik schrik als ik iets voel bewegen, ik kijk op en zie dat ik zowat op Harry lig. What the?? Ik kruip langzaam een stukje van Harry af en sluit mijn ogen weer. Beelden van gister komen terug. Harry die me mee nam naar het stadion, Harry die me wil helpen te veranderen, Harry die me vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn en ik die ja zij. Meteen gaan mijn ogen weer open.

"Ik zei ja" zeg ik heel zachtjes tegen mezelf. "Ik kan dit niet" "Ik kan me niet hechten aan iemand" "Ik kan niet houden van iemand" "Harry is te goed voor mij" ik ratel van alles achter elkaar door tegen mezelf. Ik draai me om naar Harry, gelukkig slaapt hij nog. Ik moet weg, ik kan Harry niet onder ogen komen. Ik stap rustig uit het bed, pak mijn jas en loop naar buiten. Het boeit me niet dat ik hier nu in mijn pyjama loop, deze mensen kennen mij toch niet. Als ik buiten kom is het eerste wat ik doe een sigaret opsteken, ik kan er gewoon niet zo maar mee stoppen. Ik ben niks zonder Lizzy, ik zal er alles voor doen om haar nog een keer te zien, echt alles. Ik moet haar stem horen, dit klinkt misschien gek maar als ik haar nodig heb bel ik haar mobiel gewoon om de voicemail te horen en dan word ik weer rustig. Ik zie voor met het bankje waar Harry en ik gister zaten. Ik loop nog een stukje door en ga tegen de muur van een groot gebouw aan zitten. Ik pak mijn mobiel en bel het nummer van Lizzy.

"Hii dit is de voicemail van Lizzy, ik ben er even niet. Spreek een bericht in en ik bel je later terug"

Terug bellen dat zal ze nooit meer doen. Zodra mijn sigaret op is trap ik hem uit op de grond. Weer bel ik de voicemail van Lizzy.

"Hii dit is de voicemail van Lizzy, ik ben er even niet. Spreek een bericht in en ik bel je later terug"

Het helpt niet ik word gek van mezelf. Lizzy zou me geholpen hebben met mijn Harry probleem. Maar het enige wat ze kan zeggen door de telefoon is "Hii dit is de voicemail van Lizzy, ik ben er even niet. Spreek een bericht in en ik bel je later terug." Weer bel ik haar nummer.

"Hii dit is de voicemail van Lizzy, ik ben er even niet. Spreek een bericht in en ik bel je later terug" elke keer als ik bel heb ik toch nog hoop dat ze opneemt, wat helemaal niet kan. Ik had er veel beter niet meer kunnen zijn, Lizzy was geweldig en ik ben gewoon Maddy.

"Hii dit is de voicemail van Li-" boos ga ik staan en draai me naar de muur, voor dat ik er bij na kon denken smijt ik mijn mobiel tegen de muur. Die is kapot, jammer dan dit kun je vervangen, mensen niet. Ik laat me weer langs de muur op de grond vallen. Tranen ontsnappen uit mijn ooghoeken.

"Maddy, o mijn god ik heb je over al gezocht, waarom liep je weg" Harry komt naast me zitten en trekt me in een knuffel, maar ik knuffel niet terug.

"Maddy wat is er aan de hand?" vraagt Harry bezorgt.

"Ik kan het gewoon niet Harry, ik kan geen relatie met je hebben" zeg ik tussen het snikken door. Ik leg mijn hoofd in mijn handen, ik kan hem nu niet aankijken.

"Maddy, ik ging je helpen weetje nog" zegt hij kalm. Is hij niet boos op me?

"Je kan me niet helpen Harry, ik ben gewoon bang" nog steeds kijk ik hem niet aan.

"Waar voor ben je bang?" ik had liever gehad dat hij deze vraag niet had gesteld.

"Ik ben bang om me te binden, ik ben bang om te houden van iemand en weetje waarom? omdat de meest belangrijke persoon in mijn leven dood is, en de mensen om wie ik geef haten me." terwijl ik dit uitspreek barst ik weer in tranen uit.

"Luister Maddy, ik weet niet wat je allemaal hebt mee gemaakt, maar ik wil je helpen" zegt Harry zachtjes. Mijn tranen zijn gestopt, maar zo voelt het niet. Niemand weet het echte verhaal over Lizzy, zelfs Louis niet. Ik vertelde iedereen altijd dat ze was aangereden door een auto omdat ze niet goed uitkeek, dat deel is waar maar nooit heb ik verteld waarom ze niet uitkeek. Haar dood was mijn schuld. Het blijft een tijdje stil. Eigenlijk vind ik het wel fijn dat het even stil is. Ik besef me door dat ik mijn mobiel heb stuk gegooid, ik nooit meer de stem van Lizzy te horen ook al was het enige dat ze zij "Hii dit is de voicemail van Lizzy, ik ben er even niet. Spreek een bericht in en ik bel je later terug" het maakte me weer even rustig. Ik denk dat als je in haar mobiel kijkt er zo'n 500 oproepen van mij in staan. Soms liet ik ook een berichtje achter zodat ik even al mijn verdriet, woede of frustratie er uit kon gooien.

"Waarom nam je eigenlijk niet op, ik heb je wel 20 keer gebeld" verbreekt Harry de stilte.

"Ik heb mijn mobiel stuk gegooid" zeg ik en ik pak de kapotte mobiel van de grond en laat hem aan Harry zien. Hij kijkt me verward aan.

"Ik luisterde zoals gewoonlijk als ik me klote voel nar de voicemail van Lizzy, gewoon om haar stem te horen. Elke keer weer hoorde ik hetzelfde, haar voicemail normaal maakte het me wat rustiger maar vandaag besefte ik me dat de nooit terug zal bellen, al mijn hoop was weg het werd me allemaal een beetje te veel" zeg ik en Harry kijkt me vol medelijden aan. Ik wil niet dat hij medelijden met me heeft het was allemaal mijn schuld.

"Wil je me vertellen wat er met Lizzy is gebeurt, misschien lucht dat wat op" zegt Harry, ik knik lichtjes. Misschien heeft hij gelijk en lucht het wat op. Ik haal diep adem en begin.

"Lizzy is dood en het is mijn schuld"

-👭-👭-👭-👭-👭-