İlk olarak kendimi tanıtmak istiyorum benim adım Umut. Peki neden Umut. Esmer 18 yaşında bir gencim herkez gibi hayatta kaybettiklerim ve kazandıklarım sahi benim kazandığım bişey olmadı bu zamana kadar. Küçük bir kalbim vardı. Onuda benden alan ailem oldu.
-Peki neden Umut?
O gün annemin dizine yatmıştım bütün gün oynadığım oyunlardan çok sıkılmıştım çünkü veda bir o kadarda yorgundum tabi. Annemin yanına gittim o benim aşık olduğum tek kişiydi anaokulda hiç bir kızı begenmemiştim. İlkokulda ise hiçbirinin Annem kadar güzel olamadığı aklımdan çıkmazdı. Annemin dizine yatmıştım. Anneme soru sordum.
-Peki neden Umut...???
Annem sustu.....
Uzun bir sessizlik olmuştu. Annem cevap vermeyince merak edip tekrar ettim.
-Anne peki neden Umut?
Başımı okşayan ellerini çekmişti. Derin bir nefes almıştı. Konuşmaya hazırlıyordu kendini.
-Neden Umut biliyormusun oğlum.
Diyerek başlamıştı sözüne annemin gözlerine bakıp duruyordum dikkatle onu dinliyordum.
-UMUT hiç ummadığın anda başına gelendir. Umut sabrettiğinin sonuçunda sana verilen bir ödüldür. Sabretmek güçlü insanların işidir. Umutlu olmak bir adım ilerde başlamaktır hayata. Ben yanlış olan tüm hayatıma seninle yol çizdim. Bu yüzden UMUT...
Annemin sözlerini beni etkilemişti ama sonunda ne demek istediğini anlamıştım. Umut herşeyin sonucunda verilen bir hediyesiymiş hayatın.
Annemin dizinde uyuyakalmıştım. Babam gelmiş her akşam olduğu gibi yine kavga etmişlerdi. Bana hep oyun oynadıklarını söylerlerdi. Bağırmaca oyunu. Kim daha çok bağırırsa o kazandırmış oyunu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gitme Annem (Bitti)
RandomKokusu diyorum cennettir annemin annelerimiz ben seni uzun uzun sevdim anne küçüçük kalplere kağıtlara sığamayacak kadar çok sevdim. Sadece seviyorum... Ben onu unutamıyorum... Hafızam bana inat onunla yaşar gibi. Yazmak hiç bu kadar zor olmamışt...
