Yürek

2

Keyifli okumalar...

Bölüm yonca ya ithaf edildi.

Keskin , mavi gözleriyle gözlerimin içine bakıyordu . Sanırım yanına gitmemi istiyordu ya da ben babamın yanına gitmek için bahane arıyordum .

Eğer öyleyse neden bana buğulu gözlerle bakıyordu ki gel der gibi bakıyordu .
Dirseklerimle yerde sürünmeye başladım yanına gidecektim yerdeki halı o kadar inceydi ki kollarıma her sürtündüğünde kollarım acıyordu .

Fakat onun için yapamayacağım
hiçbirşey yoktu . Bu acı şu an umurumda değil , bana ışıltılı gözlerle bakıyordu . Gözlerindeki parıltı beni benden alıyor .

Durdum çünkü ne gücüm vardı ; ne de
Kollarımdaki acıyı hissetmemenin bir yolu vardı. Belki yürüyebilseydim benim için daha kolay olurdu herşey.

Kollarım çizilmişti bazı yerleri kanıyordu ama o kadarda önemli değildi benim için.

Devam ettim acı yüzünden yüzümü buruşturuyordum hem de bedenimi taşıyamıyorum çok güçsüz kollarım var ya da gerçekten ağırlar bacaklarım.

Yanındaydım ...

Nihayet vardım yatağının hemen yanı başındaydım. Konuşamıyordu yürüyemiyordu ama önemli değil o benim babam beni duyması bile benim için önemli .

Ama bazen zor geliyor bu şahane insanın gözlerinizin önünde erimesi .
Sesini duyamamak , yürüdüğünü görmemek bana zor geliyor onu en iyi anlayan bendim .

Benden farksızdı ama en azından ben konuşabiliyordum . Sesinin her bir telini her bir zerresini o kadar çok merak ediyordum ki . Bunu duymak için herşeyimi verirdim .

Bu nasıl bir duygu tarif edemiyorum ama sanırım boğazımdaki düğüm bunu anlatmaya yetiyor. Bu nasıl tarifsiz bir duygudur ki yüreğimi yakıp kavuruyor .

Issız bir çölde yangın çıkar mı ?
Benim yüreğimde her saniye sönmek bilmeyen bir yangın var . Canımdan çok sevdiğim babam için...

O deniz mavisi , gözlerinden serbest kaldı zincire vurduğu gözyaşları .
İnce bir yol oluşturdu çenesine kadar .

Ağlıyordu onu böyle görmeye dayanamıyordum sanki her tarafımda cam kırıkları varda ona batıyormuşum gibiydi ya da her yerin yara bere içinde ve tuzlarla kaplı bir yerdesin de heryerin acıyor , sızlıyor , kanıyor...

Hemen elimi elinin içine aldım bir elimlede inci tanelerini siliyordum .
Bende , ağlamaya başladım gözlerimden yaşlar düşüyor durduramıyordum .

"Üzülme , bak ben iyleşeceğim sen de yürüyeceksin iyleşeceksin anneme söyleyeceğim seni de götürsün doktora , ama ne olur ağlama istersen ben yürümem sen yürü ama ne olur üzülme , ağlama "

Sözümü bitirdiğimde babama baktım bana bakıyordu ağlaması durmuştu .
Bir yolu olsaydı da ne düşündüğünü ya da ne söylemek istediğini bilseydim

Herşey bu kadar zor olmak zorunda mıydı sanki ?
ben ve babam neyin ya da kimin
hatasının bedelini ödüyoruz ?
Bu bizim hatalarımızın mı bedeli ?
Belki de öyleydi .

Babam benim yüreğimin sızısı içimde çıkan tüm yangınları söndürebilecek güçteki tek insan .
Peki , ben senin için ne yaptım ?
Hiçbir şey yapamıyorum zor olanda bu değil mi zaten elinden hiçbir şeyin gelmemesi. Çaresiz kalman ...