Death

Hoofdstuk 4

'De politie komt eraan' zei de vrouw bezorgd. 'Ik weet niet hoe en waarom je het precies hebt gedaan, maar je zit in grote problemen.' 'Maar ik heb niets gedaan, ik kon niet anders,  ik werd...' zei Tobin stotterend ,  met tranen in zijn ogen. 'Rustig maar' zei de vrouw 'Zo meteen komt de politie en dan kan je rustig je verhaal  vertellen.' 'De politie zal niet luisteren, ik heb op mensen geschoten! Maar ik werd onder druk gezet ik kon niet anders, ik...' 'RUSTIG!' zei de vrouw nu iets harder. Een politieman kwam binnen en Tobin ging heel hard huilen. De politieman ging naast het bed zitten en Tobin zag dat twee mannen hem onder schot hielden. De politieman keek hem ernstig aan en probeerde hem te intimideren. Tobin wilde hem eigenlijk slaan, maar ging nog harder huilen. De politieman vond zijn actie goed gelukt en stelde hem ernstig de vraag: 'Waarom had je een pistool bij je?' Half stotterend zei Tobin: 'Ik moest van een vriend van.. van me en ik had geen keus ik... Anders werd ik vermoord... IK HAD GEEN KEUS' zei hij luid jammerend. De politieman leek niet onder de indruk en stelde nog een keer de vraag. 'Zoals ik al zei werd ik  onder druk gezet door mijn vriend en ik moest iemand neerschieten anders zal ik het loodje leggen, zei hij. Ik wilde niet en was sowieso van plan om te vluchten maar ik moest eerst van het vliegveld af... Ik wilde niemand kwaad doen, maar raakte in paniek en...' De politieman onderbrak hem en zei: 'Rustig en wacht tot ik de volgende vraag stel!' 'Ik moet naar de wc' piepte Tobin. 'Je wacht maar!' 'Maar ik doe het in mijn broek' en terwijl hij het zei besefte hij dat hij een witte nachtjapon aan had. 'Ga dan maar' zei de politieman bars 'Maar mijn  twee vrienden lopen wel even mee' en hij wees naar de mannen die hem onder schot hielden. 

Terwijl hij op de wc zat, bedacht hij hoe hij uit deze situatie moest komen. Hij moest en zal Terra vinden of wie het ook was, hij had toch niets beters te doen in zijn leven. Hij keek door het raampje van de muur, maar het kon alleen op een kiertje. Geen optie dus. De twee mannen vroegen hoe lang het nog ging duren en Tobin zei dat hij moest poepen. De twee mannen klakte ongeduldig met hun tong, begonnen irritant te fluiten en met hun voeten te stampen. Toen hij naar boven keek zag hij een ventilatierooster. Doordat de mannen zoveel lawaai maakte konden ze hem niet horen. Hij wrikte het ventilatierooster eruit en legde het op de grond neer. Hij hees zichzelf op in de ventilatieschacht. Hij keek en zag dat de schacht stijl naar beneden liep. Hij had geen keus en sprong erin, met het idee dat na 1 seconden zijn leven over was. Hij  dacht aan Terra die hij nooit gezien had en zijn niet echt geslaagde avontuur. Dit alles raasde in minder dan 1 seconde door zijn hoofd. Toen kwam hij met een harde bons op zijn kont terecht. De ventilatieschacht liep in een bocht recht vooruit. Hij was op zijn stuitje gevallen en zag een moment sterretjes. (Alhoewel het zo donker was dat hij eigenlijk niets zag) Hij kroop verder en na een tijdje stootte hij zijn hoofd. Weer een bocht dus, dacht hij. Achter zich hoorde hij ook een bons en veel gevloek. De twee bewakers kwamen achter hem aan. Tobin kroop snel verder en zag uiteindelijk weer een beetje licht. Hij kwam bij het buiten rooster en trapte ertegenaan. Het rooster sprong open en hij liet zich uit de ventilatieschacht zakken. Hij hoorde de mannen vlak achter hem. Tobin rende in zijn witte ziekenhuishemd door de straten om de bewakers voor te blijven, alhoewel hij best erg opviel in zijn witte jurk.