Avuçlarımın nazarında arıyorum ellerini. Tutulacak gibi değildi gülüşlerin. Ve artık dayanamıyorum yokluğuna. Defolup gidiyorum yalnızlıktan. Ucube bir evin 'sensizlik' yazılı duvarında rastlıyorlar izime. Kalbini çalmakla suçlanıyorum. Ümitlerimin bağı kopuyor birden. Yere atıyorum ellerimde sakladığım sensizliğimi. Yalnızlığımı farkediyorlar ve yokluğuna kelepçeliyorlar ellerimi. Kendimi karanlık bir odada buluyorum ansızın. Daha anlatmaya fırsat bulamadan, gözlerimden anlıyorlar bensizliği. ''Suç mu?'' diyorum onlara.. ''Onsuz olmak suç mu..?'' Ama kimse duymuyor sessizliğimi. Bir mahkumun idam sırasındaki çığlıklarını yaşatıyorum kalbimin sen kokan köşelerine.. Çığlıklarım eriyip kayboluyor yoklukta. Ben bile duyamıyorum sesimi. Ve karar açıklanıyor akan yaşlarımın arasından. Suçum sensiz olmak! Ama bu neyin müebbeti?? Yoksa sensizliğin adaleti mi? Bir yanımda sen, diğer yanımda sensizlikle götürlüyorum karanlığa... Aniden sızın geliyor soluma. Nefesini hissetmeye başlıyorum aniden. Ve nihayet buluşuyorum yokluğunla. Tıpkı benim gibi; KAYIP.. Ve sen firarisin müebbet bıraktığın yalnızlığımda.. Benimse sonum belli.. Sen tipi cezaevi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Müsaitsen Sevebilir Miyim..? (Wattys 2016)
PoezjaHer zaman aşka müsaittir sevmeyi bilenin yüreği.. Kelimeleri gözlerinden anlar sever insan.. Konuşmasa da duyurur sesini. Yazsan özleyecek, yazmasan öldürecek cümleler birikir yüreğine.. Ve bir seven her zaman hazırdır; aşka,sevgiye,yalnızlığa... *...
