Lullaby [Written by; Neymarable] TAMAMLANDI

"Ofis"

"Onu öldürmediğim için tanrıya şükretmeli."

Elsa bana dehşetle bakmıştı. Okul çıkışıydı ve onunla birlikte şoförüm Roberto'nun her zaman park ettiği alana doğru yürüyorduk.

"Farkında mısın bilmiyorum ama, Jacqueline bize daha önceden takıldığında böyle davranmıyordun. Yani-" dedi ve saçını kaşıdı. "Yani bana tuhaf gelmeye başladı."

Yamuk bir şekilde güldüm.

"Bilmiyorum Elsa, sadece beni daha fazla ezmesine izin vermeyeceğim." dedim ve ayak parmaklarımın üstüne kalkıp Roberto'ya bakındım. Etrafta görünmüyordu.

"Roberto'yu görüyor musun?" dedim merakla. Elsa gözlerine vuran güneş ışıkları yüzünden ellerini kendine siper etti ve Roberto'yu aramaya başladı.

"Hayır." dedi. "Sanırım geç kaldı."

Nefesimi verdim ve çantamdan telefonumu çıkardım. Babamı arayıp durumu açıklamam gerekiyordu.

Bir saniye.

"Bu da ne?" dedim aniden. "Bu numara kime ait?"

Elsa, "Ne numarası?" dedi ve merakla, telefonumun ekranına bakmak için bana sokuldu. Tanımadığını anlatarak başını olumsuz yönde salladı.

"Bu seferlik benimle geliyorsunuz, bayan Mitchell." dedim fısıltı şeklinde. Mesajda tam olarak bu yazıyordu.

O sırada Elsa beni dürttü ve "Rafaella ve sapık ağabeyi bu tarafa doğru geliyor Sara." dedi. Başımı hızla kaldırdım.

Neymar bana gülümsüyordu.
Ve ben, bu numaranın sahibini bulmuştum.
O'ydu.

"Selam Sara, Elsa." dedi Rafaella samimi bir şekilde. "Gün boyunca fazla görüşemedik."

Gözlerimi ağabeyinin üstünden çekip ona çevirdim. "Fazla aksiyonlu bir gün oldu." dedim. Ardından Neymar'a dönüp "Ve fazla sıcak."

Cümlemden sonra yere bakıp sırıttı.

Elsa'nın bakışlarını üstümde hissettiğimde öksürdüm ve Rafaella'ya döndüm.

"Katılıyorum. Ve şu Jacqueline olayı, onu takma." dedi Rafaella, ardından ağabeyine dönüp "Bu arada, sanırım bizimle geliyormuşsun. Neymar seni şirkete bırakacakmış."

Neymar başını salladı ve kardeşini onayladı. "Baban bizzat bana görev verdi. Kendisinin Roberto ile şehir dışında bir toplantıya katılması gerektiğini söyledi." dedi. Hemen ardından gülerek, "Tam bu sırada annen araya girip seni ofisine getirmemi söyledi. Babanın yokluğunda birlikte yapmanız için birşeyler planlamış sanırım."

Başımı salladım ve "Pekala, gidelim o zaman." dedim. Elsa ile vedalaştıktan sonra Rafaella ile birlikte Neymar'ın arabasına yürüdük. Hemen ardımızdan da o geliyordu.

"Öne oturmak fobimdir." dedi ve arka koltuklara geçip yayıldı Rafaella. Dudaklarımı büzdüm ve bu sabah oturduğum koltuğa yeniden oturdum. Arabanın önünden geçip kendi koltuğuna yerleşen Neymar'ın takım elbisesinin değiştiğini yeni fark etmiştim. Bu takım lacivert renkteydi.

Ve yine harika görünüyordu.

"Sarafina? Duymuyor musun?"

Birden kendime geldim ve Rafaella'ya döndüm. Gülüyordu.

Neymar "Emniyet kemerin diyoruz, takabilir misin? Yoksa yardım etmemi ister misin?" dediğinde sahte bir gülücük attım ve kemerimi bir çırpıda bağladım.

Neymar önüne dönmüştü ve arabayı hareket ettirmeye hazırlanıyordu fakat, içinden güldüğünü anlayabiliyordum. Aptalca sırıtıp gizlice bana bakış atıyordu.