Finally I am ok. Sa harap nilang lahat ok na ko pero pag ako na lang iniinda ko pa rin kung paano ako nasaktan at kung paano nasayang at nasira ang ibinigay kong tiwala.
I have a friend. Yeah I treat him as my friend a boy bestfriend. After a year nagkita kami ulit that time hes broken and I know the feeling mahirap.
Ewan ko ba concern ako e willing akong tumulong para maging ok na din siya, para makabangon na din tulad ko.
We start seeing each other. Ok lang sa akin kasi nga were friends para malibang siya hindi na nya maisip yung babaeng nanakit sa kanya.
And then all of a sudden naisip niya bakit hindi na lang kami. Bakit hindi namin subukan kasi sigurado naman daw na hindi kami magsasakitan kasi nga were friends. Kako ayoko, pero at the end nahulog ako. Namalayan ko na lang na sobra na kong nag-aalala dun sa tao.
Na kahit sa likod ng lahat may pakiramdam ako na baka ako lang yung masaktan sa huli, na baka rebound lang ako pero lahat ng agam-agam ko binaliwala ko dahil ang mahalaga sa akin ay maging ok siya saka ko na lang iisipin ang sarili ko kung dumating yung panahong masaktan ako ulit.
Everything is ok we celebrate his birthday. Pati birthday ko siya yung kasama ko..
Masaya na ko non. Sanay na kong kasama siya. Akala ko ok na lahat na ako na yung mahal niya pero a day after my birthday. .
Nawala na lang siya ng parang bula. . Naiwan ako sa ere. Naiwan ako ng naghihintay. Naiwan ako na umaasang isang araw babalik siya.
Ni wala man lang paliwanag kung bakit. Ano bang mali ko? Ano bang kasalanan ko? Kung ok ba siya? May problema ba? Na sana kung sakaling bumalik sya dun sa babaeng nang iwan sa kanya sana naman nagpaalam siya. .
Siguro hindi na niya ko kailangan. Siguro hindi na ko mahalaga. .
Hanggang sa pinilit kong bumalik sa normal. Pinilit kong masanay ulit na mag-isa. Bahay at trabaho lang. Paulit ulit. .
Pero isang araw. .
I received a call and it was him. Pinaghandaan ko yung araw na yun sabi ko magagalit ako. Sabi ko sa sarili ko ipaparamdam ko din sa kanya na wala na siyang babalikan. At magiging matatag ako.
Pero lahat ng sinabi ko kinain ko the day na nakita ko siya ulit. Umasa ko ulit na magiging maayos na lahat. .
I did my best to be a good partner. I give what I can give basta hindi lang makakalabag sa utos ng Dyos. . Focused ako sa kanya. Lahat ng atensyon ko sa kanya lang. Umikot na ang mundo ko sa kanya.
Pero isang araw nagulat ako sa sinabi niya. .
"Hindi ko nakikita ang sarili ko na kasama ka sa pagtanda. Na ikaw ang kasama ko sa mga pangarap ko."
Ang sakit lang kasi ako sa lahat ng plano ko kasama na siya e.
Tapos siya pala yung nakikitang kasama. So I have to be brave. Pride na lang ang meron ako maghihintay na lang ba ako naiwan niyang muli?
Dapat ako na yung bumitaw bago pa niya ako bitawan. Umaasa ko sa pagbitaw ko baka naman mah handang sumalo sakin. Na baka naman kailangan ko lang magbigay ng chance sa iba. Gusto ko namang sumaya. Gusto ko naman na pahalagahan din ako. Na siguro kung pipiliin ko yung taong gusto ako matututuhan ko din siyang mahalin.
So I did the right thing for me at that time. .
Opportunity came someone knock on my door and I let him in. . Im hoping that he will stay forever. .