Bekircan ile belinay hastalığına, beni bulaştıran baharat oldu işte. Somurtuk Somurtuk oturup, bir ay geçtiği halde yeni sınıfıma ısınamadığımı görünce beni evcilik oyununa alıştırdı. İyide oldu aslında. Hem önceden kanımın kaynaşmadı bir iki kerede çekişmek zorunda kaldığım okuları hanımağaları müzeyyen ve ekibiyle aynı sınıfa düşmenin hayal kırıklığını, hemde geçen yıl ki sınıfımdan en samimi arkadaşım hazel'in başka şehire gitmesinin üzüntüsünü yasıyordum. Bunalıp duruyor, gittikçe zorlamaya başlayan derslerin üstesinden gelmeye çalışıyordum ki... can simidi gibi yetişti işte baharat. Canım benim."niye böyle tek başına geziyorsun ki bahçede? Bizim gruba katılsana. Petek'le bengü de sevinir... sende bizimle olursan dört yapraklı yonca oluruz" diyiverdi bir öğlen yemeği öncesi. Fena fikir değildi bu dört yapraklı yonca olma teklifi. Önce tereddütle yaklaşsamda sonra çok sevdim. Hem müzeyyen ve ekibine de yanlız olmadığımı ispatlamış olurdum böylece.
Müzeyyenlerle, altıncı ve yedinci sınıfı paylaştım ve onları iyi tanıyordum. Geçen yıl sınıfta müzeyyen, tuğçe ve lila'dan oluşan grubun çıkarmadıkları olay kalmamıştı. 23 nisan törenlerine katılmak istememişler, yığınla kapris yapmışlar, sinirlerimizi alt üst etmişlerdi. Tabi bizden çok öğretmenlerimizin...
Tuğçe'nin değilse de lila'nın(aslında adı leyla imiş ama entellik lila demeyi gerektiriyor olmalı!...) ve müzeyyen'in bakışları çok soğuk. Tuhaf tuhaf giyiniyorlar, tuhaf tuhaf konuşuyorlar. Kaç kere türkçe öğretmenimiz"dilimize hakaret etmeyin; oha falan oldum, manyak karizma türünden laflar etmeyin!" Diye ikaz etti ama boşuna
Bu sene hazel'in yokluğunu bahane edip şube değiştirmeyi istemiş, onlardan kurtulacağımı sanmıştım ama olmadı işte.onlarda sözleşmiş gibi burnumun dibinde bittiler yine.
Her neyse... Önce baharatı'ın sonra diğerlerinin sevecen tavırları, beş dakikanın icinde, bir aylık yalnızlığımı sildi attı. Evden getirdigim öglenligime el sürdürmeyip, burayı önerdiler bana. Teklifin yapıldığı ilk gün, onların misafiri olacaktım.
