Fena da olmadı hani. İnsan anasının karnında öğrenmiyormuş. Durduk yere oyuncu olduk çıktık. Ezberdi, roldü, yetenekti filan derken, kendimizi sahnede bulduk sonunda. Sahne, perde, solo, koro, fasıl da onu takip ederse şaşmam!
"Hocam... önümüzdeki hafta hem fen bilgisinden, hem de din kültürü dersinden yazılımız var..." sızlanmalarımız bir işe yaramadı. Beden eğitimi öğretmenimiz Figen hanımın kararlı tavrı karşısında ağzımız dilimiz tutuldu sanki.
Şu benim temsilden bahsediyorum. Hani biliyorsunuz 18 mart canakkale zaferi'nin yıldönümü. Geçen yıl ingilizce öğretmenimiz -hemde sınıf öğretmenimiz- semra hanım'ın ön ayak olması ve bizim okuldan bir grubun katılmasıyla, okullar arası işbirliği yapılmış, kültür merkezlerimizden birinde bir anma programı gerçekleştirilmişti. Bizde altıncı ve yedinci sınıflar olarak izlemeye gitmiştik.
Bu sene"biz niye böyle bir program hazırlamayalım?" İşgüzarlığını yapan figen hanımın sayesinde, birkaç haftalık bir çalışmanın ardından biz de güzel bir temsile imza atacağız inşallah. Bir yandan kızıyoruz, diğer yandan da gittikçe seviyoruz işimizi. Öğretmenimizin sayesinde içimizde saklı kalan bir yönümüzü de keşfetmiş olduk aynı zamanda. Hani fesleğeni azıcık ovarsan güzel bir koku verir ya etrafına; hatta elinizde uzun zaman kalır o koku. İşte onun gibi bir şey. Azıcık ovulmaya ihtiyacımız varmış demekki(bu benzetme uydu mu ya? Birden fesleğen aklıma geldi işte. İdare edin gitsin...)
Türkçe öğretmenimiz niyazi beyin kaleme aldığı"canakkale türk'ün yurdu" adlı oyunda epeyce bir arkadaşımız rol alıyor. Sınıfımızın erkek öğrencilerinin neredeyse tamamı er rolünde. Sadece çağrı, mehmet akif ersoy'un"canakkale şehitlerine" şiirini okumak için ayrı tutuldu. Sesi güzeldir arkadaşımızın.
Kızlardan da çiğdem, nida, ayça, ece, fulya mermi taşıyan kadınları; zehranur, elif, kübra, hilâl-î ahmer(kızılay) hemşirelerini oynuyor. Bizim ekip ise, yani begüm, baharat, petek ve ben de köylü kadın rolündeyiz. Cepheye asker kıyafeti dikip göndereceğiz; bir de yiyecek...
