Λούνα: Η αυγή των δαιμόνων (#Wattys2016)

Πρόλογος

6 Απριλίου 1816, Λονδίνο

Τα ουρλιαχτά μιας νεαρής γυναίκας γεμίζουν τα ερημωμένα σοκάκια του Λονδίνου. Οι σπαρακτικοι ηχοι, που μοιάζει λες και κανεις δεν τους ακούει, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην αποθήκη ενός γιατρού.

Ξαβιέρ Μόντε Παβάρντο, ονομαζόταν τοτε αν και το κανονικό όνομα του ηταν, Ίαν Πενέστ.

*

Ο Ίαν Πενέστ ηταν ένας απλός μέσος Λονδρέζος γεννημένος το 1743 στο σπίτι της λατρεμένης του θείας Σάρα. Η μητέρα του, Βανέσσα Πενέστ και ο πατέρας του Κάρλ, ηταν εύπορη οικογένεια για την εποχή· συγκριτικά με άλλους βέβαια. Τον μεγάλωσαν με αγαπη και του παρείχαν καλη εκπαίδευση αλλα αυτό μεχρι τα επτά του χρονια οταν σκοτώθηκαν σε ενα δυστύχημα. Ή τουλάχιστον ετσι του ειπε η θεία Σάρα οταν την ρώτησε γιατι δεν επέστρεψαν ποτε απο την δουλειά. "Λυπάμαι Ίαν." αποκρίθηκε και κλείστηκε στο δωμάτιο της μαζι με ενα μπουκάλι αλκοόλ και τα τσιγάρα της.

Οι μέρες που συντομα έγιναν μήνες τους βρήκαν ζωντανά φαντάσματα μέσα στο σπίτι. Η Σάρα και ο άντρας της Σαμ, ειχαν χάσει την όρεξη τους και η ζωη ηταν λες και χάθηκε απο μέσα τους. Το παιδί ηταν κι αυτο καταρρακωμένο. Ομως το νεαρό της ηλικίας του το έσωζε απο πολλες δυσάρεστες, ακομα και απαγορευμένες γι' αυτόν σκέψεις. "Γιατι;" αναρωτιόταν ο Ίαν και κοίταζε εξω απο το παράθυρο. Δεν άντεχε να τους βλέπει, του μαυριζαν τη ψυχή. Κι αυτός πονούσε και ήξερε καλα τι ένιωθαν. Αλλα αισθανόταν πως σπαταλά τη ζωη του. "Γιατι μας λείπουν." απαντούσε παντα η θεία και ανέβαινε παλι σ'εκεινο το δωμάτιο, που πολυ συντομα θα μάθαινε κι ο ίδιος οτι έκρυβε πολλα μυστικά.

Ο μικρός ετσι, πληγωμένος απο τις καταστάσεις επιδόθηκε σε κάθε είδους τέχνη με κυριότερη ασχολία τη ζωγραφική. Τους πίνακες του στόλιζαν, αρχικά μικρά αρχοντικά και δέντρα και έπειτα μορφές γυναικών και πορτρέτα. Ειχε πραγματικό ταλέντο και αυτο το αναγνώριζαν ολη στη γειτονιά και το σχολείο του.

Τρία χρονια μετα, σταμάτησε τα τυχαία πορτρέτα και ξεκίνησε να αποτυπώνει τις μορφές που έβλεπε στο σπίτι του. Για περίπου δυο χρονια, οι πίνακες του έγιναν καταθλιπτικοί. Θλιμμένα πρόσωπα, σκοτεινά δωμάτια και θλιβερά τοπία πλαισίωναν καθετί που ζωγράφιζε. Μαύρο, άσπρο και γκρι ηταν τα βασικά χρώματα που χαρακτήριζαν τα έργα του, μεχρι που εκεινη την αρχη του τρίτου χρόνου ολα άλλαξαν.