Λούνα: Η αυγή των δαιμόνων (#Wattys2016)

Το τέλος

*Το κεφάλαιο που διάβασε η Λούνα, γράμμενο από τον πατέρα της.

Απόκομμα πρώτο.

Τετάρτη, 5 Απριλίου.

Σήμερα είναι η Συνάντηση των Πέντε Στοχαστών. Δεν περίμενα πότε, πως τώρα, μετά από τριάντα χρόνια, θα ένιωθα έτσι. Τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα, όπως πάντα βέβαια, πριν τη συγκέντρωση αλλά η σημερινή μέρα είναι διαφορετική. Είχαμε πολλά ασυνήθηστα γεγονότα στη Γη του Ουρανού τις τελευταίες εβδομάδες και πρέπει να συζητηθούν σύντομα.

Απόκομμα δεύτερο.

Η συγκέντρωση είχε ξεκινήσει και όλοι περίμεναν τον Τζον να ξεκινήσει να μιλάει. Η οικογένεια Ουίσλοου είχε πάντα το πρώτο λόγο. Ήταν από τους πρώτους Στοχαστές που αναγνωρήθηκαν από την Επιμελεία ως μέλη της Προφητείας. Η Προφητεία μας ξεχώριζε όλους. Ποιός θα πράττει τι και ποιός θα ηγείται.

Όλοι είμασταν λιγομίλητοι. Σιωπηλοί. Ο Τζον σήκωσε το χέρι του και πήρε το λόγο.

"Καλοί μου φίλοι, ξέρω ότι όσα συνέβησαν έριξαν το αίσθημα αυτοπεποίθησης που ανακτήσαμε μετά την ομόφωνη απόφαση του λαού μας να αποκοπούν από τις αποφάσεις οι κάτοικοι του γένους των δαιμόνων αλλά μη χάνεται πίστη!" Η αίθουσα γέμισε με ζητωκραυγές. "Όσα σπίτια και αν κάψουν εμείς θα είμαστε πάντα εδω για να τους κερδίζουμε!" Τη φωνή του ακολούθησαν ξανά επευθημίες. Κοίταξα τη Καρολάιν που καθόταν δίπλα μου και ύστερα τον Μπέν που καθοταν στο πλάι. Κανείς τους δεν φαινόταν ευχαριστημένος με τον λόγο. Η Ιλέιν, γυναίκα του Στάιρος, η τελευταία οικογένεια της προφητείας είχε τα χέρια σταυρωμένα. Αποφάσισα να παρω το λόγο.

"Τζον, θα ήθελα να μιλήσω κι εγώ." είπα κι εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι και κάθισε. "Δεν είναι τόσο απλά όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες. Οι συνεχείς διαμαρτυρίες των Δαιμόμων ίσως δείχνουν ότι είναι ώρα να ανακαλέσουμε την απόφαση μας."

"Την απόφαση του λαού εννοείς." με διόρθωσε ο Τζον αλλά εγώ ήξερα πως κάτι δεν ήταν σωστό στις εκλογές του περασμένου μήνα.

"Δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτό, Τζον. Αυτό που εχει σημασία όμως είναι να φρόντισουμε για τη προστασία του λαόυ μας αλλά και του έξω κόσμου." συνέχισα και ο Τζον με κοιτούσε επίμονα.

"Έχει δίκιο ο Ίαν," είπε ο Στάιρος, "ειδικά μέτα τη μεγάλη ενέδρα στη δυτική πτέρυγα οφείλουμε να προσέχουμε καλύτερα τη Πύλη της Ομίχλης."